Paul McCartney gaat Little Richard achterna: ‘She’s A Woman’

Vaak waren de B-kanten van de singles van de Beatles minstens even goed als de A-kant. Dat was ook het geval met de B-kant van het wegens het eerste gebruik van een gitaarfeedback revolutionaire ‘I Feel Fine’ uit 1964. In ‘She’s A Woman’ probeert Paul McCartney Little Richard te imiteren.

B-kant

In de rockmuziek werden B-kanten vaak beschouwd als een noodzakelijk kwaad omdat singletjes nu eenmaal tweezijdig waren en de tweede zijde ook moest gevuld worden. Vaak werden dat dan minderwaardige nummers of zelfs instrumentale versies van de A-kant. Niet zo bij de Beatles die telkens sterke nummers aan de twee kanten plaatsten. Denk maar aan ‘Rain’ als flipside van ‘Paperback Writer’ (1966) of ‘The Inner Light’ op de achterzijde van ‘Lady Madonna’(1968). Echt twee A-kanten waren ‘Day Tripper’ en ‘We Can Work It Out’ (1965) en ‘Penny Lane’ in combinatie met ‘Strawberry Fields Forever’ (1967).

Bluesy nummer

Voor de achterkant van ‘I Feel Fine’ werd ‘She’s A Woman’ gekozen, een ritmisch nummer dat door Paul McCartney werd geschreven. Hoewel het een heel sterk nummer is, waagde men het niet om het als A-kant uit te brengen omdat de bluesy stijl te sterk afweek van hetgeen men van de Beatles gewend was en wat het publiek verwachtte. Later zouden de Beatles nog vaak andere stijlen in hun nummers verwerken met als hoogtepunt de diversiteit aan stijlen en ritmes op het dubbel witte ‘The Beatles’-album.

Strak ritme

‘She’s A Woman’ werd de dag van de opnames van ‘I Feel Fine’ in de Abbey Road-studio’s gecomponeerd. Paul had maar één enkele strofe klaar en omdat er spoed moest gezet worden om de opnames af te ronden werd het snel afgewerkt. Typisch voor de song is de sterke ritmesectie met een naar voren gemonteerde basgitaar en een strak door John Lennon aangegeven ritme. Later zou Paul zijn collega Beatle voor die unieke sound trouwens loven. Precies hetzelfde ritme werd een jaar later door het Sir Douglas Quintet (foto) gebruikt in hun grote hit ‘She’s About a Mover’. En de song had ook een directe invloed op Bob Dylans ‘Obviously 5 Believers‘ uit het ‘Blonde On Blonde’-album (1966).

Op muzikaal vlak valt buiten het strakke door John geregisseerde backbeatritme ook het bluesy pianoriedeltje op dat Paul inzet vanaf de tweede strofe en voor het eerst gebruikte Ringo Starr de chocalho, een soort van shakertje waarmee hij het ritme ondersteunt. Chocalho is trouwens het originele Portugese woord voor shaker.

Little Richardimitatie

In de zang wou Paul absoluut Little Richards manier van zingen benaderen. Daarom klinkt hij ook wat geforceerd en zingt hij hoger dan gewoonlijk. Hiermee was hij trouwens niet aan zijn proefstuk toe, want nog voor de Beatles bekendheid verwierven coverden ze vaak Little Richardnummers die steevast door McCartney werden gezongen.

Verwijzing naar drugs

Op sommige fora waar over Beatlesongs wordt gediscussieerd worden heel veel nummers -soms terecht, soms onterecht- gekoppeld aan het drugsgebruik van de Fab Four. Af en toe kun je verwijzingen naar drugs in teksten terugvinden. Een heel bekende komt voor in ‘A Day in the Life’ (1967): “I’d love to turn you on”. ‘To turn on’ in deze context geeft het gevoel weer dat je krijgt als je geestesverruimende middelen hebt genomen. In hogere sferen vertoeven dus. Een gelijkaardige verwijzing vinden we in ‘She’s a Woman’ als Paul zingt “Turn me on when I get lonely”. Het was een zin die geweldig in de smaak viel van John Lennon. De band had marihuana ontdekt door Bob Dylan tijdens hun tweede Amerikaanse tournee in 1964.

Andere versies

• Chet Atkins, instrumentaal (1965)
• José Feliciano (1969)
• The Churchills (1970)
• Jericho Jones (1970)
• Jeff Beck, instrumentaal (1975)
• Scritti Politti (1991)
• Joe DeRenzo, jazz instrumental (2006)
• Chikezie (2008)