Ludovico Einaudi - bekend van filmmuziek, concerten en cd

Ludovico Einaudi is een Italiaanse pianist en componist in een eigentijds klassiek, populair en filmmuziek genre. Hij is klassiek opgeleid maar is niet actief als pianist met een regulier klassiek repertoire. Hij speelt hoofdzakelijk werken van eigen hand en geeft daarmee concerten in veel landen van de wereld; hij heeft een groot aantal cd-opnames gemaakt. Ook is hij bekend als componist van ballet- en filmmuziek, zoals de muziek van de bekende Franse film Intouchables (2012).

Jeugd en studie

Ludovico Einaudi werd op 23 november 1955 in Turijn geboren, als kleinzoon van de tweede president van Italië, Luigi Einaudi (1874-1961). Hij kreeg zijn eerste pianolessen kreeg van zijn moeder. Na de middelbare school studeerde hij met succes compositie op het conservatorium Giuseppe Verdi in Milaan, waar hij bij Luciano Berio compositielessen volgde. In 1982 ontving hij een studiebeurs voor het prestigieuze Tanglewood Music Festival, in Massachusetts, Verenigde Staten.

Start carrière

Tegen het einde van de 80-er jaren begon zijn muziekstijl vorm te krijgen, met name door een geheel eigen combinatie van populaire en klassieke muziek. Ook werkte hij samen met diverse dansgezelschappen en theaterproducties en schreef hij de muziek bij enkele balletproducties:

• Sul folo diOrfeo (1984)
• Time Out (1988)
• The Wild Man (1990)
• The Emporer (1991)

Filmmuziek

Inmiddels had hij zijn persoonlijke stijl gevonden en was hij ook als filmcomponist actief, waarvoor hij meerdere prijzen ontving, zoals in 2002, toen hij een prijs kreeg voor de beste filmmuziek voor de soundtrack bij Luce dei miei occhi. Andere films waarvoor hij de soundtrack verzorgde zijn o.a.

• Da qualche parte in città (1994)
• Giorni dispari (1998)
• Un delitto impossibile (2001)
• Sotto falso nome (2004)
• This is England '86 (2010)
• I'm still here (2010)
• Intouchables (2011)
• Derek (2012)
• Birth Day (2015)
• Sandome no Satsujin (The Third Murder) (2017)
• The Father (2020)

Voor de muziek bij "Sotto falso nome" werd hem op het filmfestival van Avignon de prijs uitgereikt voor de beste filmmuziek van het jaar 2004. Voor de film Fuori del Mondo, van regisseur Giuseppe Piccioni, die voor een Oscar werd genomineerd, schreef Einaudi de originele muziek. Hiervoor ontving hij in 2002 de prestigieuze Duitse ECHO Klassik Award, die sindsdien ook is uitgereikt aan grootheden als Anna Netrebko, Rolando Villazón en José Carreras.

Concerten en CD's

Naast zijn activiteiten als filmcomponist is hij bij het grote publiek met name bekend als pianist-componist. Door zijn vele cd's en concerten geniet hij een grote internationale bekendheid. Zijn concertreizen brengen hem naar alle grote Europese steden maar ook naar de Verenigde Staten, India en het Verre Oosten, zoals landen als Singapore, Vietnam en China.
In 2019 gaf hij enkele concerten in Nederland en op 26 maart van dat jaar gaf hij een solorecital in de grote zaal van het Concertgebouw van Amsterdam. Zoals bij de meeste van zijn concerten waren kaarten voor dit concert binnen enkele uren uitverkocht, waarna deze op de zwarte markt voor hoge bedragen werden aangeboden en verkocht. Zijn cd-opnames zijn zeer gewild bij een groot publiek, zoals de volgende titels:

Bij BMG Ricordi

• Time Out (1988)
• Stanze (1992)
• Le Onde (1996)
• Fuori dal Mondo (1998)
• Ultimi Fuochi (1998)
• Dr. Zhivago (2002)
• Le parole di mio padre (2003)

Bij Ponderosa Music & Art

• Diario Mali -met Ballaké Sissoko- (2003)
• Una Mattina (2004)
• Divenire (2006)
• Nightbook (2009)
• The Royal Albert Hall Concert (2010)

Zijn album In A Time Lapse werd in 2013 door Decca Records verzorgd. Ook was Decca verantwoordelijk voor de volgende albums

• Islands: Essential Einaudi (2011)
• Intouchables - soundtrack (2011)
• In A Timelapse (2013)
• Taranta Project (2015)

Muziekstijl

Alhoewel zijn muziekstijl in de pers vaak als "klassiek" wordt omschreven, is er weinig aansluiting met het reguliere klassiek repertoire, ook van andere eigentijdse klassieke componisten. Zijn werken hebben een zeker esoterisch en meditatief karakter, waardoor er overeenkomsten zijn te vinden met de minimalistische stijlen van componisten als Arvo Pärt (1935) en Simeon ten Holt (1923-2012). Overigens hebben de werken van deze twee componisten beduidend meer structuur, thematische inhoud, melodievoering en diepgang, wat van de muziek van Einaudi niet gezegd kan worden.

Bijzondere concerten

Hij laat zich vaak inspireren door de originele muziek van andere volken en culturen en gaat daarbij regelmatig muzikale verbintenissen aan met musici uit die landen. Zo heeft hij samengewerkt met de Armeense Djivan Gasparijan, die de Dudok bespeeld (een soort hobo), in muziek uit de Balkan. Ook Afrikaanse en Indiase invloeden zijn in zijn muziek te horen.

Doelgroep van de pianist Einaudi

De pseudo-diepzinnigheid van Einaudi's muziek geeft de luisteraar, door de consequente afwezigheid van enige wezenlijke inhoud, alle kans om eigen gedachteassociaties te ontwikkelen, waardoor deze de indruk heeft dat de muziek zélf diepzinnig is. Zijn muziek is bovendien zeer toegankelijk wat met name voor filmmuziek een geschikte eigenschap is. De doelgroep van Ludovici Einaudi is weliswaar breed maar reikt zelden tot de reguliere klassieke muziekliefhebber. Daarvoor is zijn werk te oppervlakkig, simpel en nogal zweverig.

Recensie

Erik Voermans, recensent van Het Parool, omschreef zijn muziek als volgt: "Door zo'n lapidaire melodie twintig keer te herhalen, vaak met een toenemende sterktegraad, wordt elk mopje vanzelf een feest der herkenning. Maar elke vorm van intellectuele prikkeling blijft ten enen male uit. Daardoor gaan Einaudi's hypertoegankelijke, maar eenvormige, behaagzuchtige en geruststellende folk ­tunes in een pure concertsetting al snel onbedaarlijk vervelen".

De ware Einaudi-liefhebber is echter vaak diep geroerd en emotioneel geraakt door zijn muziek en zijn pianospel en laat zich graag meevoeren in een wolk van geruststellende muzikale klanken.

Bladmuziek

Zijn muziek stelt in het algemeen geen hoge technische eisen aan de uitvoerder, waardoor de bladmuziek van een aantal van zijn composities gretig aftrek vindt en door veel amateurpianisten met plezier gespeeld wordt. Daarnaast heeft Einaudi een aantal meer ingewikkelde werken vereenvoudigd, zodat deze voor een grotere groep pianisten bereikbaar zijn geworden. Enkele werken die als bladmuziek te krijgen zijn:

• Divenire (een bundel van 15 korte werken)
• The Einaudi collection (incl. Julia en Bella Notte)
• Essential Einaudi - Islands (inc. The Earth Prelude en High Heels)
• Seven days walking

Einaudi woont op een wijngaard in de Italiaanse regio Piemonte, in een huis dat hij zelf heeft gebouwd.