recensie

Into the Wild filmrecensie

Into the Wild is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jon Krakauer over het waargebeurde verhaal van Chris McCandless. Chris kwam uit een rijke familie en werd verplicht om aan Harvard te studeren. Chris moest niks hebben van alles en iedereen en kon absoluut niet tegen het materialistische gedrag van zijn ouders. Hij besluit daarom zijn omgeving te verlaten. Hij gaat op zoek naar zichzelf terwijl hij in Alaska tegen de meedogenloze natuur vecht. Let op: deze recensie bevat spoilers!

Into the Wild ging in 2007 in première tijdens de tweede editie van het internationaal filmfestival van Rome. Sean Penn was verantwoordelijk voor het scenario en de regie.

Rolverdeling

• Emile Hirsch als Chris McCandless
• Marcia Gay Harden als Billie McCandless
• William Hurt als Walt McCandless
• Jena Malone als Carine McCandless
• Brian H. Dierker als Rainey
• Catherine Keener als Jan Burres
• Vince Vaughn als Wayne Westerberg
• Kristen Stewart als Tracy Tatro
• Hal Holbrook als Ron Franz
• Zach Galifianakis als Kevin

Het verhaal

Chris McCandless is afgestudeerd aan zijn studie aan de universiteit en heeft bovengemiddelde cijfers. Voor hem lijkt Harvard voor de deur te liggen en daarmee automatisch een glorieuze toekomst. Zijn ouders Walt en Billie willen maar al te graag deze peperdure studie betalen, zij hebben namelijk toch geld zat. Dat blijkt wel wanneer hij een auto cadeau krijgt voor het behalen voor zijn studie.

Maar Chris heeft hele andere plannen. Hij walgt van de materialisme- en prestatiegerichte samenleving en daardoor heeft hij nooit een band gehad met zijn ouders. De enige die hem begrijpt is zijn zus Carine.

Chris maakt zijn volledige 24.000 dollar die hij van zijn ouders gekregen heeft over naar goede doelen. Hij heeft besloten verder te leven met alleen zijn rugzak, verstand en zijn oude autootje (de nieuwe van zijn ouders heeft hij niet aangenomen). Hij verandert zijn naam naar Alexander Supertramp (tramp=zwerver). Chris wil nog maar één ding en dat is de wereld beleven zoals hij denkt dat de wereld bedoeld is.

Tijdens zijn tocht door de VS ontmoet Supertramp bijzondere types, zoals landarbeider Wayne, de ervaren levensgenieter Ron Franz en het komische hippiestel Rainey en Jan. Toch weet Supertramp ook met deze mensen geen band te ontwikkelen en hij besluit de wildernis van Alaska te ontdekken met alle gevolgen van dien.

De keiharde natuur zorgt ervoor dat Chris geen voedsel kan binnenhalen. Hij probeert terug te komen naar de bewoonde wereld, maar wordt tegen gehouden door de ijskoude weersomstandigheden. Uiteindelijk gaat Chris over naar wortels en planten. Hij eet een giftige plant met als gevolg dat hij komt te sterven in zijn slaapzak. Zijn lichaam wordt enige weken later gevonden.

Mijn kijk op Into the Wild

De film begint ijzersterk met een citaat uit het dagboek dat Chris in zijn laatste dagen bijhoudt. Dit citaat 'Happiness only real when shared' geeft in mijn ogen aan dat Chris niet geslaagd is in zijn missie om zijn geluk te vinden. Hij geeft aan dat geluk alleen geluk is wanneer je die ervaring kan delen. De vele citaten in de film zijn allemaal afkomstig uit het originele dagboek van Chris McCandless. Hij schreef deze citaten om bevestiging te vinden in zijn kijk op de wereld.

What's wrong with the old one?

Één van de vele voorbeelden waaruit blijkt dat Chris walgt van de materialisme van zijn ouders, is wanneer hij een nieuwe auto krijgt van zijn ouders. Een grote ruzie ontstaat wanneer Chris deze auto weigert aan te nemen, omdat zijn oude auto volgens hem goed genoeg is. In deze ruzie wordt duidelijk wat de standpunten van Chris zijn.

Alexander Supertramp

Al snel neemt Chris de naam Alexander Supertramp aan. Tijdens zijn reis komt hij vele types tegen die naar mijn inziens prachtig zijn neergezet en allen een boodschap geven aan de kijker. Zo komt hij Wayne tegen, een landarbeider die zeven dagen per week hard werkt, maar ondertussen illegale praktijken beheert. Hij geeft de boodschap altijd op het goede pad te blijven. De hippies zijn duidelijk neergezet om de kijker na te laten denken over de waarde die wij hechten aan sociaal contact.

Don't go there man, just don't go there. It's gonna kill you

Toch kunnen alle scènes bij elkaar niet tippen aan de scènes in Alaska. Ondanks alle waarschuwingen gaat hij hier toch heen. De kijker wordt getrakteerd op prachtige shots van rennende elanden, woeste uitstekende bergen en uitgestrekte landschappen. Deze beelden moeten laten zien hoe eenzaam de wereld is wanneer men alleen op pad gaat of sociaal contact vermijdt. Een mooi keerpunt in de film is wanneer Supertramp voor het eerst 'Lonely' in zijn dagboek schrijft. De momenten die hij beleefde worden in de film glorieus en machtig neergezet, terwijl hij helemaal dus niet zo gelukkig was. Na deze scène worden alle scènes ook droeviger en grauwer. Het einde is in zicht en wanneer hij dan uiteindelijk een verkeerde plant eet, komt hij te overlijden in het busje waar hij in verbleef. Dit busje, die hij Magic Bus noemde, wordt zijn sterfplek. Dit einde is behoorlijk heftig en zet de kijker aan het denken.

It has to be done

In mijn ogen is het mooiste en meest inhoudelijke stuk uit de film wanneer zijn dagboek gevonden wordt. Zijn zus leest hem door en zegt "It had to be him, who told his own story". En dat is volgens mij de boodschap van deze hele film. Alexander zou namelijk nooit beseft hebben dat hij maar de helft van de waarheid had gevonden als hij niet zelf er op uit was getrokken. Zijn zus pakt vervolgens een pen en schrijft in zijn dagboek 'Everything he is doing, has to be done'. Alexander was koppig en eigenwijs en als hij iets wilde doen, moest dat gebeuren. Net zoals het gaan naar Alaska ondanks alle waarschuwingen. Alexander was van mening dat je pas kan oordelen als je het zelf ervaren hebt.

Living my life, killing my dream

De film eindigt met een echte foto van Alexander met daarboven de citaat: 'Living my life, killing my dream'. Hieruit blijkt dat Alexander wist dat hij aan het sterven was. Hij leefde namelijk wel zijn leven, deed zijn eigen ding en leefde zijn droom. Maar het leven van zijn droom zorgde ook voor zijn dood. Het feit dat het een waargebeurd verhaal is geeft de kijker een brok in zijn keel.

Voor wie kies jij?

De film liet mij achter met twijfels. Want wie heeft er nou gelijk of zijn beide verhalen fout. Kies je de Chris die kiest voor de liefde en verbanden tussen de mensen en niet zijn droom leeft, of degene die alle mensen achterlaat in onwetendheid en pijn, maar wel zijn droom leeft en eigen keuzes maakt. Naar mijn inziens in Sean Penn er op briljante wijze in geslaagd om dat (dubbele) gevoel haast tastbaar te maken.

Emile Hirsch

Voor mij was deze jongeman een nog onbekende acteur. Dit neemt niet weg dat hij de rol fantastisch en geloofwaardig neerzet. Emile is voor deze rol ruim 20 kilo afgevallen.

Eddie Vedder

De frontman van Pearl Jam heeft de soundtracks voor deze film ingezongen. Eddie Vedder bereikt de kijker met zijn rauwe stem en bittere teksten de kijker maar al te goed. De soundtrack Society geeft precies de gedachtegang van Chris weer.

Een film die zeker de moeite waard is om te kijken en de kijker terecht aan het denken zet. De film heeft de Oscars die gewonnen zijn dik verdiend.

What if I were smiling and running into your arms? Would you see then what I see now?