La vita è bella, een film van hoop

Roberto Benigni maakte in 1997 de film La vita è bella. Een drama over een Joods gezin in Italië dat tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt afgevoerd naar een concentratiekamp. De hoop die spreekt uit deze film is heel bijzonder en kan eigenlijk op elke vreselijke situatie worden toegepast. La vita è bella is onderscheiden met 3 Oscars. La vita è bella is vooral een film vol hoop.

Een positieve draai aan de Holocaust

Sommige mensen zullen de film misschien zien als te positief voor iets verschrikkelijks als de holocaust. Toch maakt dit optimisme niet dat het thema er minder zwaar op wordt, het geeft alleen naar mijn idee wel de boodschap dat je uit alle narigheid altijd het beste moet zien te maken. Vanzelfsprekend is het de vraag of je van de holocaust ook maar iets positiefs kunt maken, maar in deze film gebeurt dat toch. Ik stel me zo voor dat Joodse ouders voor hun kinderen in die tijd ook bepaalde zaken verborgen probeerden te houden of ze probeerden te verzachten en dit ligt in de lijn van La vita è bella. Onvoorwaardelijke ouderliefde spreekt dan volledig uit deze film naast de enorme hoop die mensen blijkbaar toch nog koesteren in zeer zware omstandigheden.

Guido en zijn ultieme liefde voor kind en vrouw

De hoofdpersoon, Guido is boekhandelaar in de eindjaren ’30 in Italië. Hij is frivool, schalks en beleeft de mooiste dingen. Wie het begin van de film ziet kan dan ook nooit bevroeden dat al die lichtheid en vrolijkheid aan het einde van de film er niet meer zal zijn. Of toch eigenlijk ook wel weer. De grote liefde van Guido voor zijn kind en zijn vrouw blijven namelijk voor een bepaalde zachte touch zorgen. Tot het bittere einde aan toe.

De Jodenvervolging

Eerst zien we de verleidingstaktieken van Guido aan het adres van Dora, de dame die later zijn vrouw zal worden. Zij is eigenlijk van plan om met iemand anders te trouwen, maar de bijzondere Guido weet hij toch snel te verleiden tot een vrijage en vervolgens een huwelijk. Hij noemt haar zijn prinses en dat klinkt in het Italiaans een stuk beter dan in het Nederlands. Het woord blijft je na het zien van de film ook lang bij, zo is mijn ervaring. Guido’s bijzondere streken, het fietsen door een straat vol met mensen, zijn belevenissen met vrienden en bekenden. Het paar vindt elkaar, is gelukkig en draagt dat ook uit. De geboorte van hun zoontje Giosué is de kroon op hun liefde en vaderlief is perfect met zijn kind. Alles lijkt dus pais en vree tot de Jodenvervolging begint. Eerst met de bekende plaatjes op de deur dat Joden de winkels van niet-Joden niet meer mogen betreden, dan moeten ze de Jodenster gaan dragen en later worden ze massaal afgevoerd naar concentratiekampen. Als Guido met zijn zoon wordt afgevoerd, meldt Dora zich vrijwillig ook. Ze wil niet zonder de twee verder.

De holocaust als spel met een tank als inzet

Guido presenteert ondertussen alle zaken die ze tegenkomen aan zijn zoon alsof het een soort spel is, waarbij een winnaar uit de bus moet komen die uiteindelijk een tank wint. Een winkel niet binnenkomen is volgens hem onderdeel van dat spel, het moeten slapen in barakken eveneens. Geen eten, de regels, het gescheiden leven van zijn moeder, alles legt Guido uit als onderdeel van het spel. En de kleine jongen vindt dat eigenlijk best spannend en is zo onder de indruk dat hij alles doet wat papa hem voorschrijft. Diezelfde vader probeert ondertussen wel weer in contact te komen met zijn vrouw en doet er alles aan om de omstandigheden voor zijn zoon te verbeteren. De enorme humor waarmee de man dat doet is bewonderenswaardig, gezien de omstandigheden.

Ware liefde van een vader voor zijn kind

Het einde getuigt van de ware liefde van vader voor zijn kind. Het is het ultieme wat iemand voor zijn kroost kan doen en Guido doet dat. Een happy einde kan het dus nauwelijks genoemd worden, maar toch zit er ook een gelukkig stuk aan. Maar de kijker zelf zal dat zelf moeten beoordelen.

La vita è bella

Acteurs:

• Roberto Benigni – Guido Orefici
• Nicoletta Braschi - Dora
• Giorgio Cantarini - Giosué Orefice
• Schrijver: Roberto Benigni