recensie

Filmrecensie: Hard Candy

Hard Candy is de eerste volledige film van de hand van David Slade. De film verhaalt over een tienermeisje wat contact legt met een pedofiel via het internet. Het meisje blijkt echter meer in haar mars te hebben dan verwacht. Het resultaat is een thriller waarin de jager de gejaagde wordt. Hard Candy vertelt het verhaal van Hayley Stark (Ellen Page), een 14 jaar oud meisje wat contact zoekt met een volwassen man via het internet. De film laat de ontmoeting tussen dit meisje en Jeff Kohlver (Patrick Wilson) zien. De ontmoeting verloopt echter niet als verwacht. Beide personages blijken niet de rol te spelen die te verwachten valt. Na niet al te lange tijd wordt het duidelijk dat niet Jeff, maar Hayley op de dood van de ander uit is.

Hard Candy werkt snel toe naar het proces wat het wil laten zien. De film draait vooral om de twee hoofdpersonages en hoe de relatie tussen deze twee drastisch omslaat. De film begint met een introductie die direct leidt tot de confrontatie tussen deze twee. De karakters worden in de eerste scène geïntroduceerd via een chatgesprek dat ze samen voeren. Het gebruik van gebruikelijke internet pseudoniemen herinnert de toeschouwer aan het gevaar wat het internet kan vormen. Ook voor één van de personages zal het gevaar snel gaan toenemen…

De karakters

Gelijk na het gesprek gaat de film over in de ontmoeting tussen Hayley en Jeff. Close-up cameragebruik zorgt ervoor dat het duidelijk is dat het vooral gaat om deze confrontatie, die snel uit de hand zal lopen. De close-ups zorgen er verder ook voor dat de expressies van de karakters goed tot hun recht komen en dat hun gedachten beter te doorgronden zijn. Jammer is verder wel is dat de karakterontwikkelingen niet wat interessanter zijn gemaakt. Met name Hayley verandert gedurende de film eigenlijk niet. Terwijl dit personage vrijwel hetzelfde wordt gehouden, maakt Jeff juist een sterke ontwikkeling door. Ik wil verder niet te ver hierop ingaan, omdat deze verandering bepalend is voor het plezier wat aan de film te beleven valt. Ik kan hier slechts over zeggen dat het einde goed aangepakt is, zij het een beetje voorspelbaar.

Stijl

Al eerder heb ik gesproken over de manier waarop de karakters in beeld komen. Het gebruik van close-ups zorgt ervoor dat de toeschouwer gelijk vanaf het begin betrokken is bij de personages. Vanwege het feit dat de makers een klein budget (minder dan een miljoen dollar) en een korte tijd (minder dan 20 dagen filmtijd) hadden om mee te werken, is er voor andere oplossingen gekozen om een unieke stijl te creëren. Het huis van Jeff is bijvoorbeeld erg simpel vormgegeven. Het interieur bestaat veelal uit grote vlakken gevuld met de primaire kleuren blauw, rood en geel. Rood komt bijvoorbeeld vaak voor op de momenten dat Hayley de overhand heeft, en geel op de momenten dat Jeff zich staande weet te houden. Op een (relatief) goedkope manier is dus een unieke stijl gecreëerd die binnen de context van het verhaal zijn eigen betekenis krijgt.

Over het gebruik van muziek ben ik echter minder te spreken. Allereerst is het belangrijk om te vermelden dat er bijna geen muziek voorkomt in de film. De soundtrack bestaat vooral uit de geluiden uit de filmwereld wat zorgt voor een spannende en af en toe beknepen sfeer. Voor de enkele momenten dat muziek echter wel gebruikt wordt, is het soms erg goed, en soms erg slecht. Dit is jammer, gezien men van deze momenten juist gebruik had kunnen maken om een extra dimensie aan de scènes toe te voegen.

Meer problemen

De film kent nog meer elementen die helaas niet zo goed zijn uitgewerkt. Ondanks het feit dat de film niet een enorm grote lengte heeft, zijn er bijvoorbeeld toch enkele momenten dat saaiheid toeslaat. Vooral het feit dat het overgrote gedeelte van de film bestaat uit een enkele ontmoeting zorgt ervoor dat sommige momenten minder boeiend zijn. Ook het feit dat veel van de dialogen slim en interessant geschreven zijn, kan er niet voor zorgen dat er wel degelijk momenten zijn waar de spanning op een laag pitje staat.

Een ander probleem wat ik tegenkwam was het feit dat er niet echt sympathie wordt gewekt voor de personages. Zowel Hayley als Jeff zijn niet erg gemakkelijk aardig te vinden. Bij Jeff spreekt het voor zich, omdat ethisch gezien eigenlijk geen sympathie kan worden gewekt voor een pedofiel. Hayley is echter een ander geval. Zij komt gedurende de film vooral over als een koelbloedige tiener die op wraak uit is. Het grote probleem is echter dat het motief voor deze wraak niet wordt gecommuniceerd naar de toeschouwer, waardoor er slechts een vrij leeg karakter overblijft. Omdat de kwaliteit van de film hieronder lijdt, stel ik een andere lezing voor.

Een ander perspectief

De film wordt namelijk een stuk interessanter op het moment dat de toeschouwer zich realiseert dat de film niet zozeer gaat over een tiener die het voorzien heeft op kinderlokkers. De film vertelt meer het verhaal van een pedofiel (of algemener: crimineel) die probeert om te gaan met schuldgevoelens. Op het moment dat de kijker zich hiervan bewust is, wordt de film een stuk boeiender, en is de uiteindelijke conclusie ook gemakkelijker te verklaren. Hayley is bij deze lezing eigenlijk, om in Freud’s termen te spreken, het superego van Jeff wat probeert om zijn daden in twijfel te trekken. Bij deze lezing verandert de film van een simpele ‘revengeflick’ in een psychologische thriller waarbij de innerlijke strijd van een crimineel visueel wordt weergegeven.

Conclusie

Zoals hopelijk duidelijk is geworden, is dat ik een dubbel gevoel heb over deze film. Het concept is erg interessant en dit zorgt er vooral ook voor dat de film interessant blijft om te kijken. Op het moment dat de film op een eendimensionale manier wordt bekeken, blijkt echter dat enkele elementen niet enorm goed uitgewerkt zijn. De andere lezing die ik hierom heb voorgesteld zorgt er echter voor dat veel van de problemen die de film heeft, in een ander licht komen te staan waardoor het geheel interessanter wordt. Ondanks dat de film verre van perfect is, blijft het een spannende thriller. De tekortkomingen hebben niet kunnen verhinderen dat Hard Candy voor een fijne filmervaring zorgt, vooral op het moment dat de beelden niet te letterlijk worden opgevat.