Phil Collins: Take a look at me now 2016

De acht albums die de Engelse zanger Phil Collins tussen 1981 en 2010 heeft uitgebracht zijn tussen november 2015 en juni 2016 opnieuw verschenen in geremasterde uitvoeringen. De nieuwe albums zijn voorzien van extra's waaronder live-opnames, demo's en niet eerder uitgebrachte nummers. De hernieuwde uitgaves onder de noemer ‘Take a look at me now’ vallen op omdat voor alle cd's de hoezen met het gezicht van de zanger opnieuw zijn gemaakt. Qua kleur en belichting zijn de oorspronkelijke foto’s zo getrouw mogelijk nagemaakt met ditmaal telkens een 65-jarige Phil Collins.

Phil Collins

Phil Collins (1951, Londen) is een Engelse zanger die in de jaren zeventig bekend wordt als drummer en leadzanger van de progressieve symfonische rockband Genesis. Naast zijn werkzaamheden als groepslid begint Collins in 1981 een solocarrière die zeer succesvol uitpakt. Tussen 1980 en 1994 is in de Amerikaanse Hot 100 de stem van Phil Collins op 42 hits te horen; hiervan bereiken acht nummers de eerste plaats. Mede door Collins’ wereldwijde commerciële succes verandert Genesis in een band met ‘pophits’ en is de groep regelmatig hoog in de hitlijsten te vinden.

Phil Collins behoort met Michael Jackson en Paul McCartney tot de selecte groep zangers die wereldwijd meer dan honderd miljoen platen hebben verkocht als soloartiest én als lid van een groep.

Take a look at me now 2016

Naast zijn werkzaamheden voor Genesis brengt Phil Collins tussen 1981 en 2010 acht albums uit. Tussen november 2015 en juni 2016 zijn deze soloalbums onder de noemer ‘Take a look at me now’ opnieuw uitgebracht in geremasterde uitvoeringen, elk met een bonus disc waarop demo's, live-versies en niet eerder uitgebrachte nummers staan. ‘Take a look at me now’ verwijst naar Collins’ meest bekende zin, afkomstig uit het gelijknamige nummer maar dat eigenlijk Against all odds heet.

De demo's die Collins in zijn studio aan huis opnam geven een kijkje in de keuken. Een voorbeeld daarvan is Homeless uit 1989 dat uiteindelijk verschijnt als Another day in paradise. Door de live-uitvoeringen is te horen hoe de nummers, na de opname in de studio, zich in de loop van de jaren op het podium hebben ontwikkeld. Een groot aantal van de tracks klinkt in de live-versie op de bonus disc anders dan in de oorspronkelijke uitvoering.

Nieuw artwork

Met enige regelmaat worden van verschillende artiesten bekende, goed verkochte albums opnieuw uitgebracht met vele extra's. Niet zelden is de reden dat het 25 of 30 jaar geleden is dat de betreffende cd voor het eerst is uitgebracht. Wat de heruitgave van de cd's van Phil Collins bijzonder maakt is dat de originele hoesfoto's qua pose, kleur en belichting zo getrouw mogelijk zijn nagemaakt. Op zes van de acht albums staat de zanger close-up op de voorkant, destijds als jonge(re) zanger en nu duidelijk op leeftijd met de daarbij behorende rimpels. Verantwoordelijk voor het nieuwe artwork zijn fotograaf Patrick Balls en ‘digital imaging specialist’ Martin Griffin.

Aan heruitgaven van albums wordt over het algemeen veel aandacht besteed. Bij de jaarlijkse uitreiking van de Grammy Awards worden hieraan in de categorie ‘Best boxed or special limited edition package’ sinds 1995 zelfs prijzen toegekend.

Face value

Face value is de titel van het eerste soloalbum van Phil Collins dat in februari 1981 verschijnt. Collins is op dat moment drummer en zanger in de succesvolle groep Genesis maar ambieert het uitbrengen van een soloproject waarop een grote variëteit aan muziekstijlen is te horen. Het bekendste nummer van het album is In the air tonight dat is geïnspireerd op het vastlopen van het huwelijk met zijn eerste vrouw.

Verscheidene nummers uit de opnamesessies hebben uiteindelijk Face value niet gehaald, waaronder Misunderstanding en Please don’t ask die beide op het Genesis-album Duke zijn terechtgekomen. Deze twee nummers staan in de oorspronkelijke uitvoering van Phil Collins op de heruitgave in 2016, evenals How can you sit there? dat beter bekend is als Against all odds (Take a look at me now). De demo uit 1980 staat aan de basis van het nummer dat enkele jaren later is te horen als het themanummer van de gelijknamige film met Rachel Ward en Jeff Bridges.

Hello, I must be going!

In navolging van rockgroep Queen (A night at the opera en A day at the races) vernoemt Collins zijn tweede soloalbum naar een lied van de Marx Brothers. De eerste single van het in november 1982 uitgebrachte Hello, I must be going! is Thru these walls. Het nummer heeft duidelijk overeenkomsten met In the air tonight maar wordt nergens een grote hit. Het van alle andere nummers van het album afwijkende You can’t hurry love (oorspronkelijk van The Supremes) wordt op single uitgebracht en is in ons land zijn tweede nummer 1-hit.

In Nederland wordt Do you know, do you care gebruikt in een televisiespot van Postbus 51 (tegenwoordig SIRE) die zich richt op jongeren en maatschappelijke problemen. Onder de motto ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’ is in 1992 de door Frits Spits ingesproken campagne veelvuldig op televisie te zien. Op de heruitgave in 2016 staat een demo van Do you know, do you care dat dan nog Oddball heet.

No jacket required

No jacket required zorgt in 1985 voor de definitieve doorbraak van Phil Collins in Amerika. Het album wint een jaar later drie Grammy's waaronder ‘Album of the year’. In 2016 verklaart de zanger in een interview met Rolling Stone Magazine dat dit zijn minst favoriete album is. Door de vele muzikanten (en vooral programmeurs) die er aan hebben meegewerkt heeft hij niet het idee dat No jacket required nog een album van hemzelf is. Op de bonus disc staan demo’s van onder meer One more night en Take me home.

… But seriously

Op zijn vierde album zingt Collins over daklozen, apartheid, politieke kwesties en andere wereldvraagstukken aan het eind van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Op … But seriously zijn de drummachines en synthesizers die op het vorige album prominent aanwezig waren nagenoeg verdwenen. Op de bonus disc staan That’s how I feel en You’ve been in love (That little bit too long), nummers die indertijd als B-kant zijn uitgebracht. Daarnaast staan op de extra disc enkele demo’s waaronder Homeless, de oorspronkelijke titel van Another day in paradise. In het refrein van de uiteindelijke versie is de Amerikaanse zanger David Crosby te horen.

Both sides

Met David Crosby werkt Collins nogmaals samen tijdens de opnamesessies voor Both sides, zijn vijfde album. Op de bonus disc wederom enkele live-uitvoeringen en de B-kanten Take me with you en Hero. Collins zingt Hero met David Crosby dat in 1993 op diens album Thousand roads komt te staan en in Amerika op single verschijnt. De demo-versie van Collins staat op de B-kant van zijn single We wait and we wonder.

In 1994 werkt Phil Collins mee aan een eerbetoon aan de Amerikaanse zanger en producer Curtis Mayfield (A tribute to Curtis Mayfield). Collins zingt op deze tribute Mayfields I’ve been trying, een nummer dat in 2016 eveneens is te vinden op de heruitgave van Both sides. Dit vijfde album kan met recht een soloproject worden genoemd. Phil Collins schrijft de nummers en bespeelt zelf alle instrumenten. In het bij de cd behorende boekje heeft Collins voor het eerst bij elk nummer een persoonlijke opmerking (sleeve note) geplaatst.

Dance into the light

In 1996 is Dance into the light het eerste album dat Collins uitbrengt nadat hij Genesis heeft verlaten (in de groep wordt hij opgevolgd door de Schotse muzikant Ray Wilson). Het album wordt door pers en publiek matig ontvangen en alleen het titelnummer levert een bescheiden hit op. Op de bonus disc bij de heruitgave in 2016 staan drie nummers die voor de diverse singles van het album als B-kant hebben gediend.

Testify

Met Testify uit 2002 neemt het succes in Amerika verder af, ondanks dat Collins tussen dit album en zijn voorganger een grote hit heeft met You'll be in my heart en de bijbehorende soundtrack uit de Disney-animatiefilm Tarzan. In Europa is Can't stop loving you wel een grote hit maar andere nummers van Testify doen weinig. De heruitgave bevat twee demo's en vier nummers die niet op de oorspronkelijke uitgave hebben gestaan.

Going back

Going back is in 2010 Collins’ achtste en laatste soloalbum, gevuld met 25 covers van bekende Motownhits van onder andere Stevie Wonder, The Temptations en Smokey Robinson & The Miracles. In het verleden heeft Phil Collins zijn voorliefde voor het geluid van Motown al laten horen in You can’t hurry love (1982) en het Motownachtige Two hearts (1988) dat hij samen heeft geschreven met Lamont Dozier. Omdat Phil Collins zelf 25 nummers erg veel van het goede vond voor een terugblik, is de heruitgave van dit album onder de titel The essential Going back teruggebracht naar 14 nummers. Op de bonus disc staan live-uitvoeringen van een groot aantal van deze 14 nummers, opgenomen in Philadelphia, New York en bij een concert in 2010 tijdens London’s Montreux Jazz Festival.

Autobiografie in 2016 en tour in 2017

Op 25 oktober 2016 is van de hand van Phil Collins bij Penguin Random House de autobiografie ‘Not dead yet: The autobiography’ verschenen. ‘De laatste jaren is mij meermalen gevraagd m’n memoires op papier te zetten, maar het was er nog niet het goede moment voor, nu wel,’ aldus de zanger die hiermee in de voetsporen treedt van onder andere Morrissey, John Fogerty, Patti Smith, Barry Hay en Bruce Springsteen.