Presentatie boek ‘sterven zonder naam’

Schokkende onthullingen over roemloos einde Zangeres Zonder Naam. Uit handen van schrijver Ben Holthuis en Johny Hoes kreeg minister Alexander Pechtold op 19 januari in het Koetshuis te Leiden het eerste exemplaar uitgereikt van ‘sterven zonder naam’. Dit boek onthult het droeve einde van de Koningin van het Levenslied.

Verbijsterend

Verbijsterende, tragische, schandalige, schokkende en bijna niet te geloven feiten komen aan het licht in het boek ‘Sterven zonder naam’. Na haar emotionele afscheidsconcert in 1987 voltrok zich een drama waarvan de meeste fans geen weet hebben. ‘Ze vertelde ons wel eens wat in vertrouwen, maar dat het zo erg was…,’ vertrouwt Mia van Kerkhoff mij toe. Samen met haar vriendin Nel van Dinther-ter Linden behoort ze tot de grootste fans van de Zangeres Zonder Naam (1919-1998). Samen bezochten ze bijna al haar concerten. Ook waren ze destijds aanwezig bij haar jubileum in de Hooge Vuusche te Baarn. De grote opkomst van bekende Nederlanders en andere genodigden verbaast hen niet. ‘Ze is nog steeds geliefd’, zegt Nel. ‘Wij draaien ook nog steeds haar platen. Zo leeft ze toch nog steeds voort.’ Volgens de mediamieke Mia is de Zangeres zonder Naam tijdens deze presentatie in de geest aanwezig. ‘Ik voel dat ze er is. Het kippenvel staat op mijn armen.’

CD vergeten liedjes

Dan schalt ‘Nee, nee, nee, ik zal geen traan om je laten’, door het Koetshuis. Het is een van de nummers van de CD ‘vergeten liedjes’. Eveneens uit handen van Johny Hoes kreeg Pechtold zojuist het eerste exemplaar uitgereikt. Bij het horen van de bekende smartlap zingen de aanwezigen uit volle borst mee. Ria van de Valk zucht. ‘Het was te verwachten dat Mary het na de dood van haar man Sjo (1990) moeilijk zou krijgen. Die twee waren soulmates. Maar dit had ik niet verwacht...’
Wat moest Mary zonder haar Jo? Ze ontmoette deze Maastrichtenaar in het café en was ruim veertig jaar gelukkig getrouwd met hem. Zijn onverwachte overlijden volgde kort na haar emotionele afscheidsconcert in 1987 te Tilburg. Mary voelde zich geamputeerd voor de rest van haar leven.

Te goed van vertrouwen

Het wordt Jan van den Dam allemaal te veel. Als trouwe huisvriend werd hij door Mary beschouwd als haar zoon. Nu loopt Jan naar buiten, waar hij me toevertrouwt: ‘Met zijn dood begon de ellende. Mary was gewoon te goed van vertrouwen, Als iemand ook maar een beetje vriendelijk tegen haar deed, dan was het bij haar al goed. Na de dood van Jo vroeg het personeel maar liefst vier keer om opslag. Ze kregen het nog ook. Ik zag het allemaal gebeuren. Het bedonderen, het achterover drukken, het geknoei met de financiën. Maar ik kon niets doen...’

Mijn tijd is om

In gedachten hoor ik haar haar afscheidslied zingen ‘Mijn tijd is om’

Okay mijn tijd is om.
Dit wordt een lied van afscheidswoorden
Ik zong mijn levenslied voor iedereen die het graag hoorde.
Dat lied is net als ik: het wil aan U veel liefde geven
Mijn lied, mijn levenslied, dat is mijn leven
Al werd ik vaak verguisd
Veel pijn doen die herinneringen
Ik bleef mijn levenslied met hart en ziel toch altijd zingen
De weg die ik moest gaan. Die ging beslist niet over rozen
Maar toch zette ik door, ik had gekozen
….

Geen eigen keuze

Voor wat na de dood van haar man volgde, had ze beslist niet gekozen. ‘Ze wilde zo graag de laatste jaren thuis blijven om daar ook te sterven. Ze had daarvoor geld gespaard en twee verzorgers aangesteld. Maar het liep zo anders. Tegen haar wil kwam ze terecht op de gesloten afdeling van een geriatrisch verpleeghuis. Ze kon niet meer beschikken over haar eigen leven, haar geld en haar bezittingen en verloor haar waardigheid. En dat allemaal door haar boekhouder en dienstbode, die ze volop vertrouwde. Ze hebben haar gewoon als oud vuil getransporteerd,’ aldus auteur Ben B. Holthuis. Ruim twintig jaar behoorde hij tot de intieme vriendenkring van Mary Servaes. Ze vertrouwde hem tal van geheimen toe om ze tien jaar na haar dood te openbaren. Bijna was dat trieste einde voor altijd verborgen gebleven, maar aan de rand van haar graf kwam Holthuis tot inkeer. ‘Het gaf me een schuldgevoel dat ik niets deed met wat ik wist. Daarom besloot ik tot een vervolg op ‘De zangeres: Het Verhaal van mijn Leven’(2004)

Onder curatele

Hoe kon dit in vredesnaam allemaal gebeuren? Dat is de grote vraag die bij Holthuis bleef hangen. In ‘sterven zonder naam’ probeert Holthaus nu een antwoord te geven. ‘Tijdens haar leven zeiden mensen me wel eens, dat het was alsof Mary onder curatele stond. Maar ik ben daar toen niet op ingegaan’. ‘Sterven zonder naam’ geeft een onthutsend en schrijnend beeld van wat oudere mensen kan overkomen wanneer ze door hun handicap of gezondheid afhankelijk worden. Door de verkeerde mensen te vertrouwen, kunnen ze de regie over hun eigen leven verliezen. Hun leven eindigt dan ‘op losse schroeven’, zoals destijds een populaire t.v.show heette. ‘Ben jij daar ook bang voor?’vraag ik aan de toenmalige t.v. presentator Chiel Montagne. ‘Het kan iedereen gebeuren. Of ik er zelf bang voor ben? Nee, maar triest blijft het.’

Keiharde zakenvrouw

Het boek laat ook een andere kant van Mary Sevaes zien. Holthaus: ‘Het publiek kent haar als een Heilige Maria, maar ze was ook een keiharde zakenvrouw. Meer hierover valt te lezen in een boek, waarvan de publicatie omstreeks juni aanstaande verwacht wordt.’

Sterven zonder naam, ISBN 9789085109013. 304 pagina’s, 16,95, House of Knowledge Publishing Breda, zie ook: www.hokpublishing.com