René Klijn: De man die aids in Nederland een gezicht gaf

René Klijn heeft in zijn korte leven een hit mogen scoren, maar dat was toen hij in zijn laatste fase van zijn korte leven zat. In eerste instantie wilde hij dat de buitenwereld niet wist dat hij aids had. Maar iets in hem veranderde en hij stemde in om het programma Schreeuw van de Leeuw van Paul de Leeuw te verschijnen. Deze uitzending met René Klijn heeft er voor gezorgd dat mensen zich meer bewust werden van aids in Nederland.

Biografie

René Klijn was geboren op 8 september 1962 in Den Haag. Zijn biologische ouders waren Indonesisch. Zijn moeder had hem afgestaan omdat zij niet voor hem kon zorgen. Na een paar maanden in een opvanghuis te hebben gezeten als kleine baby, wordt hij uiteindelijk geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Zijn adoptiemoeder heette Daphne en zijn adoptievader heette Kees. Het kind was van harte welkom, want het echtpaar Klijn kon geen kinderen krijgen. Als René ongeveer vier jaar oud is dan adopteert het gezin nog een jongen. De naam van zijn adoptiebroer is John. René ontwikkelt zich van een schattige baby tot een schattige jongen die mensen zich volledig om zijn vingers kon winden. Echter heeft de jonge René een sterke wil en dat botst thuis weleens met zijn adoptievader die in het leger heeft gezeten. Een aantal jaren later scheiden Daphne en Kees van elkaar. René wil in eerste instantie bij zijn vader blijven wonen, maar na een tijdje is hij het daar zat en gaat hij bij zijn moeder en haar nieuwe vriend wonen.

Als tiener volgt René Klijn een vwo-opleiding, maar gezien zijn cijfers die hij daar haalt besteedt hij niet veel aandacht aan zijn schoolwerk. Zijn passie is muziek en alles wat daar mee samenhangt. Elke zaterdagmiddag luistert hij naar de Top 40. Deze houdt hij keurig bij in zijn schriften. Als hij een week mist, dan is het net alsof de wereld voor hem vergaat. Als hij een paar jaar ouder is, dan ontdekt hij het uitgaansleven en alles wat daar omheen hangt. Echter is René wel gebonden aan de regels die er gelden bij zijn adoptiemoeder en haar vriend. René omzeilt deze regels echter door 's nachts uit het huis te sluipen via het raam om dan op zijn brommertje te springen om uit te gaan in Amsterdam. In Amsterdam doet René zijn eerste homoseksuele ervaringen op met mannen, al heeft René ook relaties met vrouwen. School interesseert de levenslustige René niet en een maand voor zijn eindexamen stopt hij met zijn vwo-opleiding.

Op eigen benen

René gaat op zichzelf wonen en hij onderhoudt zichzelf onder andere door middel van modellenwerk. Echter brengt dit niet het succes waar hij naar snakt. René komt qua lengte te kort om echt in aanmerking te komen voor de lucratieve opdrachten. Dus zoekt hij een andere route om het succes en roem na te streven waar hij zo naar snakt. Ondertussen maakt hij ook deel uit van de uitgaansscene waar hij wisselende contacten heeft. Hij had ook voor vijf jaar een relatie met een man. Deze man is echter verslaafd aan de drugs en verkoopt spullen om aan geld te komen voor drugs. René beëindigt deze relatie en gaat verder met zijn leven. In korte tijd beseft René dat hij iets van zijn leven moet maken. Het geluk lacht hem in korte tijd dan meerdere malen toe. In 1986 wordt de groep FRITSH opgericht die later wordt omgedoopt tot Bam to Bam Bam. De groep doet in 1989 mee met de voorrondes van het Nationale Songfestival. In 1987 ontmoet hij de liefde van zijn leven, Maarten Jansen. De groep Bam to Bam Bam gaat uiteindelijk in 1990 uit elkaar omdat de platenmaatschappij niet aan de eisen van René voldoet om tweehonderdduizend gulden in de groep te investeren. René moet wat anders verzinnen en hij richt zich op een solo-carrière. Hij neemt zanglessen en overweegt om zijn vwo-opleiding weer op te pakken. Met hernieuwde energie gaat hij naar zijn zanglessen waar hij onderweg luidkeels het nummer Mr Blue van de groep Yazoo zingt. Zijn medecursisten worden een beetje gek van het nummer die René telkens zingt. Hij kampt wel met een verkoudheid die maar niet wil weggaan. Rene gaat naar de dokter om bloed te prikken en in eerste instantie denkt hij dat de ziekte van Pfeiffer weer is teruggekomen. Dan belt de dokter dat hij de uitslag heeft van het bloedonderzoek en dat René moet langskomen.

Hiv-Virus en aids

René weet niet wat hem boven zijn hoofd hangt wanneer hij naar de dokter gaat voor de uitslag van het bloedonderzoek. De dokter vertelt hem het slechte nieuws dat hij seropositief is en de klap komt bij René hard aan. Hij vertelt het aan een paar mensen uit zijn directe omgeving en hij is van plan om als een kluizenaar zijn laatste dagen door te brengen. Niemand mag net als bij Freddy Mercury weten dat hij aids heeft. Echter verandert René van gedachte als de redactie van het programma Schreeuw van de Leeuw bij hem aanklopt. Hij ziet nu het belang voor het waarschuwen voor aids en het benadrukken van veilig vrijen bij het grote publiek in Nederland.

Schreeuw van de Leeuw

In de aflevering werden er eerst foto's gewezen van een gezonde René uit zijn modellentijd bij zijn introductie. Als René het podium wordt opgereden in een rolstoel dan is het publiek verstomd en geschokt dat de gezonde man op de foto nu een zieke, magere man is die in een rolstoel moet worden gereden. Paul de Leeuw en René Klijn hebben een openhartig gesprek met elkaar over de ziekte aids. René benadrukt het belang van het gebruiken van voorbehoedsmiddelen. Op het eind van de aflevering zingt René het nummer Mister Blue van de groep Yazoo met Paul de Leeuw als tweede zanger op de achtergrond.

Na de uitzending van Schreeuw van de Leeuw

De aandacht voor de uitzending van Schreeuw van de Leeuw was overweldigend. René Klijn kreeg veel postzakken met brieven van kijkers. Hij werd in sommige brieven bedankt dat hij had benadrukt dat veilig vrijen belangrijk is en dat hij had gewaarschuwd waar onveilig vrijen tot toe kan leiden. Hij heeft aids in Nederland bespreekbaar gemaakt en de gevolgen konden de mensen zien en horen bij Schreeuw van de Leeuw. Na de uitzending was er veel vraag naar het nummer Mister Blue gezongen door René Klijn. Er werd besloten om het nummer uit te brengen. Na een opmars in de top 40 haalt het nummer de nummer een positie in de top 40. Het nummer blijft voor vijf weken op nummer een en de opbrengsten van het nummer gingen naar het Aids Fonds. In korte tijd kreeg René Klijn zijn roem waar hij al die jaren voor had gestreden. Hij geeft vele interviews om zijn boodschap te verkondigen over aids dat hij fouten heeft gemaakt en dat hij dacht dat hij geen aids zou kunnen krijgen. Tevens benadrukt hij het belang van het gebruiken van voorbehoedsmiddelen.

De dood van René Klijn
Artsen hadden aan René verteld dat hij het jaar 1993 niet zou kunnen halen, maar de medische wetenschap werd verslagen door het lichaam van René Klijn. Hij haalde het jaar 1993 wel en scoorde daar een nummer 1 hit. Er waren zelfs plannen voor een album en René begon te schrijven in schriften omdat hij eventueel een boek zou uit willen brengen. Zijn 31e verjaardag heeft hij helaas niet kunnen halen, want op 5 september 1993 overleed René Klijn aan aids. Drie dagen later werd hij gecremeerd. Een maand voor zijn dood wordt de stichting René Klijn stichting opgericht die zich richt op het voorlichten en het nemen van preventiemaatregelen tegen aids. Na zijn dood verschijnt in 1994 een biografie geschreven door Dorine Hermans met de titel: René Klijn: Een portret. De inkomsten van de biografie gingen naar de stichting van René Klijn. Op 30 november werd de as van Rene uitgestrooid in New York door Maarten samen met Paul de Leeuw over de Hudson in het kader van Wereld Aids Dag.