recensie

Recensie: "Dans la maison" van François Ozon

Voor de meeste filmliefhebbers is de Franse regisseur François Ozon geen onbekende. Met "Dans La Mainson" levert hij opnieuw een meesterwerk met schitterende acteurs. Deze film is een lust voor het oog en laat de kijker zeker niet onberoerd.

Regisseur

François Ozon werd op 15 november 1967 geboren in Parijs in Frankrijk. Hij wordt beschouwd als één van de belangrijkste Franse filmmakers van de 20e en 21e eeuw. In zijn films maakt hij gebruik van een satirische humor. Aanvankelijk studeerde hij film aan "Paris I" en toen hij deze studie afmaakte volgde hij aan de Franse filmschool “La Fémis” een opleiding regie, die hij in 1993 afmaakte. Tijdens zijn studie maakte hij een aantal kortfilms, waarvan enkele meedongen naar een prijs op verscheidene filmfestivals. Daarnaast werkt hij als scenarioschrijver.

Filmografie

François Ozon heeft heel wat films op zijn palmares staan, zowel kortfilms als langspeelfilms. Hij brak door met zijn film “8 Femmes” (2002), een muzikaal moordmysterie. Voor "Une Robe d'été (A Summer Dress)" ontvangt hij de "Léopard de Demain" prijs op het filmfestival van Locarno. "Sitcom" wordt geselecteerd voor de "Internationale week van de filmkritiek" op het filmfestival van Cannes in 1998.

Het verhaal

De twee hoofdpersonages zijn in deze film een schrijver, die zijn inspiratie haalt uit zijn omgeving en een buitenstaander die zijn verhalen corrigeert. De schrijver is een jongen van zestien, Claude Garcia, en de buitenstaander is zijn leraar Frans, Germain Germaine. Germain is een docent Franse literatuur, op een middelbare school, die ooit probeerde schrijven maar te weinig talent bezat. Hij is gefrustreerd over het lage niveau van zijn leerlingen en kan zich niet terugvinden in de wereld van zijn vrouw Jeanne, die een moderne kunstgalerij uitbaat. Wanneer hij op een avond het opstel van Claude corrigeert over het gezinsleven van een klasgenoot (Rapha) en diens knappe moeder (Esther) wordt zijn interesse gewekt. Germain helpt hem zijn opstellen te corrigeren en geeft hem bijlessen. Zo zet hij de jongen onbewust aan verder binnen te dringen in het privéleven van dit gezin. Jeanne waarschuwt voor de voyeuristische ondertoon van de opstellen, maar Germain doet dit af als levendige fantasie. Naargelang de film vordert vervaagt de grens tussen realiteit en fantasie, aangezien Claude in de opstellen zijn verlangens verweeft.
Jeanne probeert haar job in een kunstgalerij te redden nadat de eigenaar overlijdt en de kinderen (de tweeling) de galerij liever willen sluiten. Ze zoekt mogelijkheden om geld in het laatje te brengen voor de galerij, maar krijgt van Germain niet altijd de juiste steun.

De cast

• Fabrice Luchini: Germain Germaine
• Ernst Umhauer: Claude Garcia
• Kristin Scott Thomas: Jeanne Germaine
• Emmanuelle Seigner: Esther Artole
• Denis Menochet: Rapha Artole (vader)
• Bastien Ughetto: Rapha Artole (son)
• Yolande Moreau: de tweeling

Eigen mening

Alhoewel de film traag vordert en het verhaal en de personages beperkt zijn, blijft deze film tot de laatste minuut boeien. De opstellen worden telkens voorgelezen en Claude laat ze met “à-suivre” eindigen, waardoor je als kijker blijft verlangen naar het vervolg.

De cast acteert schitterend, dus op elk vlak is deze film positief. Ozon weet de kijker te betrekken in dit schizofrene verhaal, waarbij de grens tussen fantasie en realiteit vervaagt. Hij laat de personages evolueren, waarbij Claude verandert van een verlegen tiener naar een vreemde, voyeuristische gluiperd. Germain daarentegen is aanvankelijk een neutrale corrector, maar raakt snel betrokken in het verhaal van zijn pupil, waardoor hij hem aanzet tot twijfelachtige daden.

Op het einde neemt de film een verrassende wending, als Claude zijn schrijftalent loslaat op Germain zijn gezin. Jeanne verlaat Germain en hij verliest daarnaast zijn baan, omdat hij Rapha en Claude heeft voorzien van een wiskundetest, zodat de ouders van Rapha geen privé-leraar zouden inhuren.

Deze film is een topper, maar kijkers die flitsende verhaallijnen verwachten komen bedrogen uit. Ozon houdt de kijker 105 minuten lang in spanning en neemt je mee in een wereld die voortdurend balanceert tussen fictie en realiteit.