Twentse film De Beentjes van Sint-Hildegard

In de Nederlandse film De Beentjes van Sint-Hildegard zien we een koppel dat al jaren langs elkaar leeft. Gedda pampert haar man Jan, die uiteindelijk stiekem in opstand komt. Hij doet alsof hij dement is, zodat hij uit huis geplaatst wordt. Op die manier kan hij aan zijn vrouw ontsnappen. De Twentse regisseur Johan Nijenhuis besloot de film in het Twents op te nemen, op verzoek van acteur Herman Finkers. Volgens Finkers heeft de film typisch Twentse trekjes, vooral de strabante wieven zijn erg herkenbaar.

Praktische informatie

• Titel: De Beentjes van Sint-Hildegard
• Regie: Johan Nijenhuis
• Speelduur: 103 minuten
• Land van herkomst: Nederland
• Taal: Nederlands
• Cast: o.a. Herman Finkers, Johanna ter Steege, Annie Beumers, Leonie ter Braak
• Première: februari 2020
• Genre: drama / komedie

Verhaallijn De Beentjes van Sint-Hildegard

Gedda en Jan zijn al 35 jaar getrouwd, maar het huwelijk voelt voor Jan wat benauwend. Gedda pampert haar man, vooral als hij dit ook niet wil. Het lijkt wel een vorm van begeleid wonen. Maar mannen hebben geen idee wat ze daadwerkelijk willen, en daarom zijn er vrouwen op de wereld gezet om de mannen te helpen. Deze filosofie van Gedda heeft ze meegekregen van haar moeder. Jan besluit na de dood van zijn schoonvader stiekem in opstand te komen, hij wil losbreken uit de vastgeroeste patronen. Om Gedda te ontsnappen zal Jan dementie simuleren, zodat hij uit huis geplaatst wordt. Echter heeft hij de consequenties niet helemaal doordacht …

Twents dialect

De van oorsprong Twentse regisseur Johan Nijenhuis maakte voor TV Oost de regiosoap "Van Jonge Leu en Oale Groond" in het Twents. Hij had het gevoel daarmee alles wel verteld te hebben wat hij over zijn geboortegrond kwijt wilde. Voor de film De Beentjes van Sint-Hildegard wilde hij graag Herman Finkers in de hoofdrol. Finkers had echter één voorwaarde voordat hij hiermee in zee zou gaan: "we gaan het wel in het Twents doen". Nijenhuis had hier om financiële redenen twijfels over. Maar uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van de angst voor lage bezoekersaantallen. Als het voor de makers iets interessants oplevert, is dat het risico wel waard, aldus regisseur Nijenhuis. Voor de kijker doet het dialect er minder toe, bij een goede film ga je op in het verhaal. Zo noemt Nijenhuis de film Intouchables als voorbeeld, het maakt niet uit of je deze in het Frans of Engels opneemt, de kijker gaat toch op in het verhaal.

Sterke vrouwen en timide mannen in De Beentjes van Sint-Hildegard

Het thema van De Beentjes van Sint-Hildegard is het beste te omschrijven als "sterke vrouwen, timide mannen". Zo moet Jan de rekening meteen betalen wanneer Gedda dit zegt, en niet later. Ook krijgt hij ongevraagd een kussentje onder z'n bips, want dat zit volgens Gedda veel fijner. De Twentse Jan laat niet echt van zich horen. Regisseur Nijenhuis herkent dit ook in zijn eigen leven. "Zo had ik in mijn vorige relatie veel vaker moeten zeggen wat Jan op een gegeven moment zegt: ‘Zeg, heb ik ook nog wat te willen?’ De film is zo bezien bijna een soort therapeutische cursus, waar mannen en vrouwen na de film met elkaar over door kunnen praten. Ik hoop maar dat de echtscheidingen in Twente niet al te veel zullen pieken.”

Strabante wieven met Twentse trekjes

De film heeft volgens hoofdrolspeler Finkers typische Twentse trekjes gekregen. Dat de mannen erg conflictmijdend zijn, is onmiskenbaar Twents. In het Oosten van het land slikt men liever iets weg, voor de goede vrede. De vrouwen daarentegen worden ook wel "strabante wieven" genoemd, wat slecht in het Nederlands te vertalen is. Het betekent dat de vrouwen er voortdurend bovenop zitten, ze zijn praktisch ingericht. Twentenaren die de film gezien hebben, geven aan in de personages veel te herkennen. Velen kennen wel iemand in hun omgeving die door zou kunnen gaan als "strabante wieve".

Recensies De Beentjes van Sint-Hildegard

De Volkskrant geeft aan dat de film geen betere schets van een benauwend Nederlands huwelijk had kunnen geven. Dat de film Twents gesproken is, is een opvallende niet commerciële keuze voor een film die geen regiosoap wil zijn. De verhaallijn van De Beentjes van Sint-Hildegard zit vol dwarsigheden en weigert zich aan te passen aan de gebruikelijke scenariowetten. Zo nu en dan verandert de film van toon, wat de vaart er soms even uithaalt. Dit maakt De Beentjes van Sint-Hildegard hier en daar wat stuurloos. Maar de kont-tegen-de-krib charme-wint uiteindelijk!

​NRC vindt de film nuchter over penopauze. Veel films beloven nog één laatste grote transformatie, De Beentjes van Sint-Hildegard geeft juist een nuchterheid die een verademing is. Met deze grappige Twentse streekfilm bewijst regisseur Johan Nijenhuis zijn vakmanschap, met een goed script maakt hij een goede film. Daarnaast heeft hoofdrolspeler Herman Finkers een soort gezicht dat nieuwsgierig maakt, ook zonder droge grappen weet zijn pokerface kijkers te boeien.

​Trouw geeft aan dat De Beentjes van Sint-Hildegard geen montere kijk op de heteroliefde biedt. De seksen leven langs elkaar en als kijker word je al snel amechtig van de relatie tussen de twee. Herman Finkers maakt met deze hoofdrol een charmante entree in de filmwereld. En alleen al vanwege het streekgevoel onderscheidt De Beentjes van Sint-Hildegard zich van alle hedendaagse Nederlandse films, die zich toch voornamelijk in een randstad decor afspelen. Hoewel het plot vergezocht is (een man doet alsof hij dement is om van zijn vrouw af te komen), levert het wel een amusante film op. Dit heeft ook zeker te maken met de dialogen en het gekibbel tussen Finkers en Ter Steege.