recensie

Monty Python and the Holy Grail (1975) - een topper

"Monty Python's Flying Circus" geniet als televisiebegrip uit de jaren 1969-1974 nog altijd een grote mate van bekendheid. Wie herinnert zich niet komische sketches als Argument Clinic, Cheese Shop, Dead Parrot, Spam of the Lumberjack Song, waarin acteur-schrijvers Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones en Michael Palin elk op eigen wijze schitterden? In 1975 waagden de heren zich aan de komische film "Monty Python and the Holy Grail", waarover u hier alles leest.

Plot: ridders en kokosnoten

Het script van "Monty Python and the Holy Grail" is gedeeltelijk gebaseerd op de legende van koning Arthur en zijn zoektocht naar de Heilige Graal, de legendarische beker met vermeende christelijke wortels. Koning Arthur (Graham Chapman) zoekt ridders voor zijn Ronde Tafel en recruteert Sir Lancelot the Brave (John Cleese), Sir Bedevere (Terry Jones), Sir Robin the Not-Quite-So-Brave-as-Sir-Lancelot (Eric Idle) en enkele anderen. Deze recrutering wordt vergezeld van komische taferelen, waaronder bizarre heksenvervolgingen, een humoristische kijk op de pest en het op elkaar slaan van kokosnoten om het geluid van paardenhoeven te imiteren. In de buurt van kasteel Camelot krijgt het reisgezelschap van God de bijzondere taak om de Heilige Graal op te sporen. De reis die volgt wordt gekenmerkt door meerdere beproevingen, waaronder veeleisende ridders die "Ni!" zeggen, een ontmoeting met een bloeddorstig konijn en de zogenaamde Bridge of Death, die meerdere levens eist. Uiteindelijk wacht de overlevenden van het reisgenootschap een onaangename verrassing, als zij vlakbij het kasteel met de Graal op een onverwacht probleem stuiten.

Waardering

De mannen van Monty Python doen met deze film hun uiterste best een komisch verhaal neer te zetten en zijn daarin in meerdere opzichten geslaagd. Ook na vele decennia weet "Monty Python and the Holy Grail" nog op de lachstuipen te werken, door een effectieve combinatie van tijdloze grappen en uitstekende acteerprestaties. Er is niet zozeer sprake van een boeiende verhaallijn, veeleerder vormt de film een aaneenschakeling van sprekende sketches die afwisselend op fysiek (de gewonde ridder, het moordlustige konijn), dan wel verbaal niveau (teksten over zwaluwen, onderdrukking, buitenlanders of de Bijbel) op de kijker werken. Verwacht kortom geen hoogstaande karakteranalyses of een sluitende plot, maar wel Britse humor van de bovenste plank, inclusief meerdere traditionele running gags. Deze kwaliteiten, gecombineerd met de sfeervolle sets en achtergrondmuziek van de film, maken deze film ook nu nog tot een succes. Enkel het einde van de film stelt enigszins teleur: alhoewel absurdisme in theorie elke plotwending rechtvaardigt, had een kwalitatief hoogstaande komische film als "Monty Python and the Holy Grail" absoluut een beter einde verdiend dan de huidige anticlimax.