recensie

Heading for a storm, Vandenberg

Nederland is altijd een leverancier geweest van uitstekende popmuziek. In de jaren 60 en 70 timmerden Shocking Blue, Focus, Golden Earring, en the Cats al internationaal aan de weg. In 1983 bracht gitarist Ad van den Berg het album Heading for a Storm uit; daarmee zette hij de traditie voort van Nederlandse muziek die ook overzee tot de blijvertjes gerekend wordt. Prachtige songs, uitstekend gitaarwerk, met alleskunner Bert Heerink op zang.

Vandenberg

Jonge jaren

De band Vandenberg was een uitstekende hardrockband in de jaren 80, geformeerd rond gitarist (en kunstschilder) Adriaan van den Berg. In zijn jonge jaren speelde van den Berg met allerlei muzikanten en als sessiemuzikant voor bekende artiesten; zijn eigen band Teaser deed al aardig van zich spreken bij rockliefhebbers en mensen uit het wereldje. Hij kreeg zelfs een uitnodiging om op auditie te komen bij de Ierse supergroep Thin Lizzy, maar hij koos ervoor om eerst zijn opleiding aan de kunstacademie af te maken.

De gitarist formeerde zijn eigen groep, Vandenberg, met de volgende bandleden:

• Bert Heerink - zang
• Dick (Motorhome) Kemper - bas
• Jos Zoomer - drums

Het potentieel van de band was vanaf het begin groot, ze hadden een aantal prima songs klaarliggen. Dit resulteerde erin dat het debuutalbum 'Vandenberg' mocht worden opgenomen, en nog wel in de studio van Jimmy Page (Led zeppelin). Al snel maakte de band naam in de internationale rockwereld, en men scoorde een grote hit met de single 'Burning Heart'. Het debuutalbum is een prachtige plaat; bluesy hardrock met veel melodie en hier en daar wat klassieke themaatjes.

Er volgden wereldtournees met andere grote bands in Japan en Amerika, internationale bekendheid, en drie studioalbums in totaal. Ad Van den Berg speelde later bij de Amerikaanse groep Whitesnake, daarna ging hij het wat rustiger aan doen.

Heading for a storm

Het mag toch wel opmerkelijk genoemd worden, dat één bandlid zowel alle songs als de teksten van de plaat geschreven heeft, en het artwork doet voor de platenhoes met een schilderij van eigen hand. In de muziekbusiness lopen wel meer van dit soort multitalenten rond, al zie ik het de meeste artiesten nog niet zo snel doen.

Muziek

Adje van den Berg wordt vaak tot de topgitaristen gerekend in allerlei lijstjes en polls. Mijns inziens is dit terecht; er zijn waarschijnlijk duizend gitaristen te vinden met een betere techniek, maar Van den Berg's reputatie is vooral gestoeld op zijn fijne smaak en subtiele manier van liedjes componeren.

Wat opvalt aan deze plaat is de fraaie (en ongebruikelijke) manier waarop de gitaarakkoorden de zang ondersteunen. Alle riffs en thema's die het geraamte van de songs vormen zijn prima in orde; de solo's zijn allemaal smaakvol en melodieus. De solo van het nummer Friday Night is erg knap; dit soort dingen hoor je niet vaak voorbijkomen in de alledaagse popmuziek. Het is goed te horen dat deze gitarist beïnvloed is door klassieke muziek, maar in de verte horen we ook zijn eigen gitaarhelden terug (zoals Leslie West).

In hardrock zijn meestal mineurtoonsoorten en toonladders in gebruik, maar op deze plaat wordt dat mooi en smaakvol afgewisseld met majeur. De refreinen en koortjes in 'Friday Night' en 'Time will tell' spreken boekdelen, en dat levert een soort meezingbaarheid op voor de luisteraar.

Dick Kemper levert een uitstekende ondersteunende bijdrage op de bas; de zang van Bert Heerink en alle koortjes klinken uitstekend. Wie wil eigenlijk niet met zo'n zanger spelen?

Hoes

De platenhoes mag een juweeltje genoemd worden; een paar haaien die boven een weg in de woestijn zweven, dat prikkelt de fantasie. Het kleurgebruik is prachtig. Voor liefhebbers van dit soort schilderijen is de hoes het derde album 'Alibi' ook een aanrader.

Teksten

De meeste liedjes gaan over de liefde, maar sommige teksten kunnen ook geïnterpreteerd worden als iets anders. De teksten van 'Welcome to the club' en 'This is war' zou men bijvoorbeeld kunnen beschouwen als een symbolische strijd met een tegenstander in algemene zin, zoals de pers of platenmaatschappijen.

Muzikanten en platenbazen liggen nogal eens overhoop met elkaar. Ritchie Blackmore (gitarist Deep Purple) sprak eens: it is always 'You are going down the charts', and always 'We are going up in the charts'. En wie kent niet het nummer 'Death on two legs' van Queen, geheel gewijd aan hun eigen platenbaas. Dit is een mogelijke interpretatie van de teksten (achteraf), want Van den Berg verklaarde later in interviews dat de platenmaatschappij van zijn band een soort 'tweede Duran Duran' wou maken. Niets mis met Duran Duran, maar platenbazen moeten niet vreemd opkijken dat muzikanten zoiets niet willen, dat spreekt voor zich.

Later viel de band Vandenberg uit elkaar, na meningsverschillen over de te volgen muzikale richting, en bemoeienis van het management van het platenlabel. Ad van den Berg zette zijn loopbaan voort als gitarist van de Amerikaanse band Whitesnake, waar hij samen speelde met Steve Vai en David Coverdale.

De songs

• Friday Night
• Welcome to the Club
• Time Will Tell
• Different Worlds
• This Is War
• I'm on Fire
• Heading for a Storm
• Rock On
• Waiting for the Night