recensie

Javier Guzman in Delirium 2

Javier Guzman is inmiddels al geruime tijd bezig in de Nederlandse theaters en hoewel het hem op toneel voor de wind gaat, ligt dat in de privésfeer net even wat genuanceerder. Maar zijn penibele privésfeer en zijn verslavingsgevoeligheid weet hij op het toneel aardig uit te buiten. Met een knipoog zet hij zware thema’s neer… en nog wel uit eerste hand!

Wie is Javier Guzman?

Javier Guzman, geboren in 1977, komt oorspronkelijk uit Spanje, Gran Canaria om precies te zijn. Hij gaat met zijn moeder en broer op jonge leeftijd naar Nederland. In Amsterdam gaat hij na de middelbare school naar de Academie voor Kleinkunst en studeert in 2003 af. Nog tijdens zijn studie wint hij in 2002 zowel de jury- als de publieksprijs tijdens het Leids Cabaret Festival. Uit een eerdere relatie heeft hij een dochter, een dochter die hij – zo beschrijft hij in zijn theatershows – niet meer mag zien. Daar zouden zijn verslavingen zomaar mee te maken kunnen hebben.

Theatershow Delirium 2

Delirium 2, zo zegt de titel al, is voorafgegaan door Delirium 1. Delirium 1 ging over zijn alcoholverslaving en met zijn gevoeligheid voor verslaving is het niet echt vreemd dat hij jaren later in een cocaïneverslaving terecht komt. Dat is dé input voor deze voorstelling.

In aanraking komen met cocaïne en dan…

Zo begint hij met uit te leggen dat hij tijdens een feestje bij een vriendin een lijntje cocaïne op de salontafel ziet liggen. Natuurlijk zegt zijn verstand dat hij er vanaf moet blijven, maar de verleiding blijkt toch te groot. Hij neemt het lijntje en dat lijkt het begin van het einde.

In geen tijd gaat hij naar 10 gram per dag en gegeven het feit dat cocaïne niet echt goedkoop is, kom je zo van het ene probleem in het andere terecht. Zijn verhaal is in feite tragisch, want hij neemt de theaterbezoeker mee naar de plekken waar hij zijn cocaïne kan scoren, hoe hij aan geld komt, hoe hij zijn familie en vrienden pijn doet en hoe zijn lichaam het langzaam maar zeker af laat weten. Kortom, een man die steeds verder afglijdt, alle gene voorbij is en steeds verder in zijn eigen isolement terecht komt. Tragisch voor iemand die in de bloei van zijn leven zou moeten zijn.

Madness

Door zijn feitelijk tragische verhaal weeft hij de gekte rond de overactieve Facebookgebruikers en Twitteraars en maakt nog eens duidelijk hoe achterlijk en bizar de mensheid op de aarde leeft. De spiegel wordt de mensheid goed voorgehouden in slechts enkele momenten.

De recensie

Zelfspot

Als je Javier Guzman volgt krijg je met gemak een kijkje in zijn leven. De man leeft van pieken en dalen en is in staat zijn dalen goed te verwerken in zijn show. Daar is Delirium 2 weer een goed voorbeeld van.

Zijn verslavingsgevoeligheid komt duidelijk naar voren en hij legt heel plastisch, en heel komisch, uit hoe hij van enkele grammen naar zeker zo’n 10 gram per dag gaat. Wat dit doet met zijn lichaam, hoe hij zijn neus kapot snuift, zijn ribben kneust omdat hij zo vaak moet snuiten en hoe hij zich te gronde richt. Immers, dat geld voor al die cocaïne moet ergens vandaan komen.

De manier waarop hij dit uitlegt is indringend en toch erg komisch, want de zelfspot viert hoogtij en zijn plastische manier waarop hij alles uitlegt en over het toneel dendert, laat geen ruimte voor onduidelijkheden. Heel pijnlijk is zijn familie en vrienden die hij steeds verder van zich afstoot en zijn dochter die hij uiteraard weer niet meer te zien krijgt.

Iedereen is belangrijk

Door de overactieve Facebookgebruiker tot in het belachelijke door te trekken, laat hij zien hoe bizar het eigenlijk is. Iedereen maakt zich met de meest vreemde foto’s onsterfelijk… maar dat zijn we helemaal niet, dus feitelijk is het onzin. Als je tot de door hem beschreven groep behoort, zou je je bijna gaan generen.

Het totaalplaatje maakt dat het een leuke en sterke show is, waarbij je anderhalf uur lekker bezig gehouden wordt. Een mooi en indringend authentiek verhaal, maar op een dusdanige manier gebracht dat je er zonder gene hartelijk om kunt lachen en een leuke theateravond hebt.