recensie

Heb je hun weer … theatershow van Plien en Bianca

Plien en Bianca draaien al vele jaren mee in de theaterwereld en naast typetjes bij Kopspijkers en Koefnoen hebben ze ook een eigen theatershow. ‘Heb je hun weer…’ is een theatershow waar de dames al weer even mee op de Nederlandse theaterplanken staan.

Plien en Bianca

Plien van Bennekom en Bianca Krijgsman leerde elkaar kennen tijdens hun studie aan de Kleinkunst academie in Amsterdam. In 1993 studeerde ze af en in 1996 deden ze samen mee aan Cameretten, met het programma Changez. Ze wonnen daar zowel voor de jury als het publiek. Daarna waren ze vele jaren in het VPRO-jeugdprogramma Zaai te zien, wat bij velen op het netvlies gebrand staat. In 2000 hadden ze voor een groot publiek hun doorbraak met het programma Biks en daarna stonden de dames vaker in het theater. Ze werken ook al vele jaren samen met Paul Groot en Owen Schumacher, de makers va Koefnoen, en de dames staan zo nu en dan ook hun mannetje in een speelfilm. Beide dames hebben een gezin met jonge kinderen wat ze combineren met al dit drukke en creatieve werk.

Theatershow: ’Heb je hun weer…’

Typetjes

Plien en Bianca zijn geen traditionele cabaretiers, je moet er van houden. Als je er echter van houdt, dan is het meestal feest. De typetjes, de fysieke inspanning en dan met name van Plien en het soms absurdistische geheel, maken de voorstellingen of geliefd of gewoon niet leuk. In dat laatste geval zul je het theater dus ook niet opzoeken als de dames spelen. ‘Heb je hun weer…’ is een soort opsomming van typetjes op een leuke manier geïntroduceerd door een voice-over. De verschillende bekende en minder bekende typetjes passeren de revue. Zo spelen ze twee verveelde vrouwen van middelbare leeftijd die of vreemd gaan of wat aan het lijf getrokken willen hebben, omdat het allemaal net iets slapper wordt met het klimmen der jaren. Maar Plien en Bianca kruipen ook in mannenpakken, bloot of niet bloot en laten zien hoe het lekker is om in je blootje te lopen of een partijtje te biljarten in de veel te grote broek.

Een geheel of toch niet

Hoewel de meeste typetjes met verve gebracht worden en het aardig op de lachspieren werkt, ontbreekt het geheel van de show. Het ‘aan elkaar praten’ van de typetjes, of wat daar voor door moet gaan, blijft achterwege en zodra de dames achter de kast op het toneel verdwijnen, weet je dat er weer een ander typetje tevoorschijn komt. Dit maakt dat het geheel er niet is en het meer voelt als los zand wat er voorbij komt, dan aan een leuke aaneengesloten voorstelling. Je zou de typetjes op wat voor manier dan ook kunnen koppelen. Daar moet je wel wat voor doen, maar zou het wel een geheel maken. Had absoluut beter gekund.

Verder zijn sommige sketches net iets te lang, wat maakt dat de oorspronkelijke lach langzaam verstompt en de nasmaak van een typetje net iets minder leuk is en in het slechtste geval niet blijft hangen. Jammer, want het doet afbreuk aan een in essentie leuk typetje.

Concluderend

Al met al dus een theatershow die wel een glimlach doet verschijnen, maar niet die heerlijk ontspannen avond met vette lach. Iets wat ze eerder wel hebben laten zien. Of de sleet er in zit of dat ze gewoon niet de meest scherpe show hebben neergezet … wie zal het zeggen. Er zal vast wel weer een betere show voorbij komen, want het zijn en blijven vakvrouwen.