recensie

Theaterrecensie ‘Oorverdovend’ van Javier Guzman

Javier Guzman draait al weer wat jaren mee in de Nederlandse theaterwereld. Behalve het feit dat niemand zijn naam goed uit lijkt te kunnen spreken, neemt hij zichzelf ook met enige regelmaat op de hak over zijn alcohol en drugsprobleem … althans wat volgens zijn eigen woorden, in het verleden ligt. Oorverdovend voegt duidelijk weer iets toe aan zijn cabaretière carrièrepad.

Theatershow ‘Oorverdovend’

De theatershow gaat in grote lijnen over een onderwerp wat wel heel actueel is, namelijk de verdraagzaamheid, de maatschappij die op drift geraakt is. Kunnen we elkaar accepteren of jagen we elkaar de tent uit of sterker nog … doden we elkaar. Waarbij Osama Bin Laden uiteraard om de hoek komt. Maar ook het blindelings volgen, niet nadenken … maar ons laten leven.

Tolerantie en geleefd worden

Onze tolerantie van 15 jaar geleden versus onze niet tolerantie van dit moment, waarbij we een bepaalde schijnheiligheid lijken te betrachten. Een schijnheiligheid die we ver doorvoeren, soms zonder dat we het zelf in de gaten hebben. Maar worden we gevoed of voeden we elkaar? Dat Guzman zich er ook schuldig aan maakt is inherent aan het lot van een cabaretier.
Waarbij ook het geleefd worden – en er met open ogen in meegaan – wordt aangeroerd. We volgen de trein van het leven, zonder ook maar de eigen hersenen echt te gebruiken.

Ouderschap

Vervolgens gaat het verhaal naadloos over in zijn familiaire rol, zijn moeder – waar hij aan hangt – zijn vader die er vandoor ging toen Guzman 4 jaar oud was en wat hij met het zien van de foto’s van zijn vriendinnen wel begreep. Daarbij is de ondertoon dat ouderschap erg moeilijk is. Dit gegeven brengt hem naar zijn eigen dochter, waar bij op het toneel een kamertje voor heeft gemaakt. Een kamertje waar ze eigenlijk nooit slaapt. Guzman is na 3 maanden al bij de moeder van zijn dochter weggegaan – wat hij al wist voor de geboorte- en de moeder vindt het geen voorbeeld met zijn drank en drugsprobleem.
En dat kan hij alleen maar beamen.

Het hele verhaal verpakt in een grappige manier, geen oorverdovend gelach, maar wel met een duidelijke ondertoon.

De recensie

Eigen publiek

Vanaf begin 2011 draait Oorverdovend al door de theaters met succes, daar zijn welke enkele maanden van try outs aan vooraf gegaan. Oorverdovend is de zoveelste theatershow op rij die Guzman met succes neerzet. Waarbij hij een bepaald ‘eigen’ publiek aan het creëren is. Is hij voor de grote meute? Ik denk het niet. Maar hij raakt zeker bij het jongere publiek wel de juiste snaar in zijn verbazing over de wereld, zijn eigen gedrag en in deze show (zoals wel vaker) ook zijn eigen zeer nadrukkelijke tekortkomingen.

Zijn grappen zijn heel soms voor de hand liggend, maar meestal verwacht je ze niet en dat maakt hem tot een van de betere cabaretiers. De grove grappen leveren een grotere lach dan de ingetogen grappen. Maar toch zijn de ingetogen grappen de betere grappen van de avond. Guzman is beweeglijk en zijn mimiek is sterk maar niet te en hij past het nagenoeg altijd op de juiste momenten toe.

Te laat

Aangezien er bij iedere show wel iemand te laat komt - en dat moet je vooral niet doen bij een cabaretier - bleek er ook een stel in Den Bosch te pineut. Mensen die nota bene kaartjes in de orkestbak hadden … niet doen dus. Zeker een kleine 10 minuten heeft hij de man en vrouw die - door toedoen van de man - te laat waren gekomen, voor de gek gehouden. De uiteindelijke uitkomst dat het haar schuld was.

Tot slot

Oorverdovend is niet fenomenaal maar wel geraffineerd. Je wordt op een juiste wijze met de neus op de feiten gedrukt en de spiegel wordt ons voorgehouden. Guzman doet dit op een zeer karakteristieke wijze die ook iets ontwapenends heeft … en dat voor iemand die al (!) 34 jaar is.