Suze Rotolo, het meisje naast Bob Dylan

Het album The Freewheelin’ betekende de grote doorbraak voor Bob Dylan. Voor diegenen die hierbij aanwezig waren, was het alsof er een raket gelanceerd werd. Dylan was de hoogte ingeschoten en zij stonden hem met rook in hun ogen en tuitende oren na te staren. Een van hen was zijn toenmalige liefde Suze Rotolo. Hun relatie duurde maar een paar jaar, maar zou haar de rest van haar leven achtervolgen vanwege de legendarische foto op de hoes.

Verliefd

Ze was pas zeventien toen ze elkaar ontmoetten, maar de twintigjarige Dylan was op slag verliefd. In het Dyliaans klinkt dat ongeveer zo: She was a fair skinned and golden haired fullblood Italian. Her smile could light up a whole street. Cupid's arrow had whistled by my ears before, but this time it hit me in the heart.

Suze was artistiek en gevoelig. Ze kwam uit een communistisch nest en zij liep al op haar vijftiende mee met protestmarsen tegen van alles en nog wat. Ze las poëzie en leerde Dylan dichters als Rimbaud kennen.

Greenwich Village

Samen huurden ze een achterafkamertje in Greenwich Village, het Montmartre van New York. In een sfeer van armoede maar artistieke rijkdom begon hier het aftellen voor de liftoff van Dylan’s carrière. Muzikanten en kunstenaars verzamelden zich rond Dylan, die op de een of andere manier precies de woorden vond waar zij naar zochten. En in 1963 is daar dan het legendarische album The Freewheelin' Bob Dylan. Alles klopte aan dit album. Niet alleen de songs waren voltreffers, maar ook de foto op de hoes was een schot in de roos.

Ideale plaatje

De foto, genomen door Dan Hunstein, kent iedereen. Jones Street, midden in Greenwich Village. Een pak natte sneeuw. Links het iconische Volkswagenbusje. En midden op straat een kuierende Dylan met de handen in de broekzakken en een lachend meisje aan zijn arm. Hij draagt een hip suède jasje en zij loshangend haar en een dikke jas. Ze zijn jong, gelukkig en ongebonden. En het meisje dat zich zo innig tegen Dylan vlijt, is Suze Rotolo. De foto raakte een open zenuw bij de nieuwe generatie begin jaren zestig. Zo zag het ideale plaatje eruit voor jonge gasten die wilden ontsnappen aan de benauwde lucht van de jaren vijftig. Zo wilden ze zijn. De halfhoge laarzen die Suze daar droeg, waren twee jaar later nog steeds uitverkocht. Net als het suède jasje van Dylan overigens.

Joan Baez

Helaas, de vriendschap tussen Suze en Dylan was gedoemd te mislukken. Suze was te jong en te gevoelig om zich te verweren tegen de horde die zich nu rond Dylan verzamelde. De vrouwen brachten jaloezie mee en Suze kon zich met haar negentien jaar niet verweren tegen Joan Baez, die verliefd was op Dylan en hem probeerde te strikken voor haar protestoptredens. Er is een geweldig filmpje op YouTube te zien, waar het hele verhaal zich in een notendop voor onze ogen afspeelt.

In een krappe kamer, waar allerlei volk aanwezig is, zit Dylan ongenaakbaar als een zonnegod te tikken op een oude, lawaaierige typemachine. Achter hem op een kast speelt Joan Baez gitaar. Met haar hoge, galmende stem zingt ze Percy's Song, een van de mooiste liedjes die Dylan ooit gemaakt heeft. Als de camera weer naar Dylan draait, zie je in de hoek van de kamer een grote salonstoel staan waarin een meisje ligt. Het is Suze, ze is afwezig en kijkt zwijgend voor zich uit. De camera draait terug naar Joan Baez die onverstoorbaar verder zingt; Percy's Song heeft ten slotte meer dan vijftien coupletten. Terwijl we haar zien zingen, loopt een vage vlek door het beeld en als de camera weer terugdraait naar Dylan, zit Suze niet meer in haar stoel.

Feeding the animals

Suze Rotolo is in 2011 overleden. Ze was kunstenaar en dichter, maar raakte nooit helemaal uit de rook van Dylan’s lancering. Om de zoveel tijd kwamen er Dylan-adepten bij haar langs, in de hoop dat ze iets over Dylan zou zeggen. Om hen tevreden te stellen, gooide ze hen wat anekdotes toe, als een bot naar een hond. 'Feeding the animals', noemde ze dat. Ze vertelde hoe moeilijk het was om geen gebruik te willen maken van de bekendheid door Dylan. Na Scorsese's film No direction Home zette ze haar tegenzin aan de kant en schreef haar kant van het verhaal in het boek A Freewheelin' Time.

Ballad in Plain D

Dylan schreef het verdriet van de mislukte liefde direct van zich af in mooie songs als Don't think twice it's alright en Girl from the North Country. Het zelden gedraaide Ballad in plain D beschrijft in giftige woorden de avond van de breuk en de knallende ruzie die daarbij ontstond met Suze's zuster. Het is het enige nummer waarvan Dylan ooit gezegd heeft spijt te hebben. Het nummer gaf bovendien de naam van de zus van Suze prijs. Ook Carla Rotolo werd nu regelmatig aangesproken door hardcore Dylanfans en de rest van haar leven herinnert aan het feit dat haar zus aanwezig was bij de lancering van Bob Dylan.