Rauw liefdeslied van John Lennon

Liefdesliedjes zijn doorgaans, tedere, lieflijke songs die je als het ware kan nazingen voor je geliefde. John Lennon schreef verschillende lieflijke liefdesliedjes voor zijn Yoko Ono, maar ook ‘I want you (she’s so heavy)’, een rauwe, bluesy song met een heavy metalachtige climax. Niet voor niets staat het op de allerlaatste officiële Beatles-LP en leidt het Johns rauwe solo-album uit 1970 in.

Ontmoeting

In het najaar van 1966 ontmoette John Lennon voor het eerst Yoko Ono op een avantgardistische tentoonstelling van de kunstenares. Ze zou de vrouw worden die zijn verdere leven zou bepalen en die een grote invloed op hem had. Voor haar schreef hij al liefdesliedjes tijdens de Beatlesperiode, waarvan het bekendste zeker 'The Ballad of John and Yoko’ is, en later op zijn soloplaten onder andere ‘Jealous Guy’, ‘My Love’ en ‘Woman’.

Met ‘I want you (she’s so heavy)’ componeerde hij de langste Beatlesong ooit. Het nummer duurt 7 minuten en 44 seconden. Het was ook het allerlaatste nummer dat de Beatles ooit samen opnamen. Eigenlijk was het een samensmelting van twee onafgewerkte songs zoals nog enkele andere op ‘Abbey Road’.

Voor Yoko Ono

De tekst die uit nauwelijks zestien woorden bestaat, is een obsessieve herhaling van de afhankelijkheid van John voor zijn Japanse partner. Hij wil haar zo hard dat hij geen raad meer met zichzelf weet. In de laatste periode van de Beatles sleepte hij Yoko Ono overal met zich mee. Waar John was, dook ook Yoko op en omgekeerd. Hij nam ze zelfs mee in de studio inzoverre dat het de andere bandleden danig hoog begon te zitten. Sommigen menen dat dit de voornaamste oorzaak van de split was. Na een auto-ongeval werd Yoko op een matras in de studio gelegd zodat ze nog steeds de opnames kon blijven volgen.

De song ‘Julia’ die algemeen beschouwd wordt als een ode aan Johns moeder, bevat ook verwijzingen naar Yoko. De ‘ocean child’ uit de tekst is een Engelse vertaling van Yoko’s Japanse naam, waarmee hij eigenlijk zijn grote liefde voor haar mengde met de liefde voor zijn moeder, die Julia heette. Ingewijden wisten trouwens te vertellen dat John Yoko ‘mother’ noemde in de huiskring. De vrouw was dan ook zeven jaar ouder dan John.

Vele versies

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer dit lied uiteindelijk werd opgenomen. De voorbereiding duurde zes maanden. In die periode werden talloze versies gemaakt en uitgeprobeerd. Naar verluidt zou er zelfs een versie geweest zijn, waarop Paul McCartney zong.

De muziek

Aan het einde van het nummer wordt de muziek abrupt afgebroken alsof de naald van de plaat glijdt. Dit werd op aangeven van Lennon gedaan, niettegenstaande de overige Beatles het er niet mee eens waren. John Lennon zei later in een interview dat het bluesschema geïnspireerd was op ‘Comin’ Home Baby’ van de Amerikaanse zanger Mel Touré, bekend om zijn jazzy zangstijl. Het eerste deel was monofonisch: een stem die door een instrument, hier een gitaar, gevolgd wordt. Aan het einde krijg je een zware, door gitaren gedomineerde repetitieve, orchestrale muzieklijn die de Zweedse muziekhistoricus John Cavalli geïnspireerd vond door de intrede van de goden in het Walhalla uit ‘Das Rheingold’ van Richard Wagner.

Het zebrapad

Tijdens de opname van het nummer werd ook de beroemde hoesfoto van Abbey Road genomen zodat het best mogelijk is dat de band dezelfde kleding droeg tijdens de opname.

Een interessante lang uitgesponnen adaptie komt van de Flaming Lips.