recensie

Filmrecensie: Intouchables met Omar Sy en François Cluzet

Intouchables: een nieuwe Franse feel good film. Het waargebeurde verhaal van een jongen uit de buitenwijken van Parijs (Driss) die voor een zwaar gehandicapte man (Philippe) gaat werken. Langzamerhand groeit de vriendschap tussen beide mannen, tot Driss terug voor zijn familie moet gaan zorgen en hun wegen scheiden. Maar ook dan nog zorgt Driss voor het welzijn van zijn vriend. Een ontroerende en grappige film met in de hoofdrollen Omar Sy en François Cluzet.

Het verhaal

Driss is een zwarte jongen uit de buitenwijken van Parijs. Hij komt net uit de gevangenis en is thuis niet meer welkom. Hij dient zich aan op een werkaanbieding: dag en nacht voor een zwaar gehandicapte, aristocratische man zorgen die aan een rolstoel gekluisterd is. Zijn bedoeling is om hier zo snel mogelijk weg te raken, hij heeft gewoon een handtekening nodig om in orde te zijn en terug een werkloosheidsuitkering te kunnen trekken. Maar het loopt anders dan verwacht.

De man vraagt hem om 's anderendaags terug te komen om het papiertje op te halen. Driss krijgt dan de privé vertrekken van het herenhuis te zien en besluit dan toch maar te blijven. Eén maand op proef. Om te genieten van de luxe. Maar het draait anders uit. Na wat strubbelingen, groeit langzamerhand de vriendschap tussen beide mannen.

Driss geniet van het luxeleventje en Philippe geniet van de durf, onbezonnenheid en nonchalance van Driss. In tegenstelling tot vele van zijn vorige verzorgers ziet Driss hem niet echt als een gehandicapte en doet hij niet flauw. Samen brengen ze een leuke tijd door. Driss leert een nieuwe wereld kennen. Hij gaat naar de opera, gaat paragliden en maakt een vlucht met een vliegtuig. Hij zet zich zelfs aan het schilderen wanneer hij ziet dat een heel eenvoudig schilderij meer dan 41.000 euro opbrengt. Philippe krijgt meer lef dankzij Driss. Zo belt hij de vrouw waar hij al zes maanden lange, filosofische brieven naar schrijft op en vraagt hij om elkaar te ontmoeten. Op het laatste nippertje wordt Philippe toch onzeker en bang en gaat hij weg, net op het moment dat Eléonore binnenkomt.

Philippe pakt ook zijn aangenomen en rotverwende dochter aan en zet haar op haar plaats. Spijtig genoeg komt er na een tijdje een einde aan dit leventje: Driss moet terug voor zijn familie gaan zorgen. Toch doet hij nog één ding voor Philippe: hij organiseert een dineetje voor Philippe met Eléonore, de vrouw uit Duinkerken.

Waargebeurd

Philippe Pozzo di Borgo en Abdel Yasmin Sellou

Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten. De Corsicaan Philippe Pozzo di Borgo heeft een boek geschreven over zijn leven als gehandicapte: "Le second souffle". Hierin beschrijft hij onder andere ook de tien jaar dat hij werd verzorgd door een jongen uit de buitenwijken van Parijs. In het echt is de jongen niet de zwarte Driss, maar de Algerijnse Abdel Yasmin Sellou. Ook hij was een zware jongen, zwaarder dan het beeld dat van Driss wordt geschetst in de film. Ook was Abdel veel agressiever en helemaal niet zo goedlachs als Driss. Philippe Pozzo di Borgo noemde zijn verzorger "mijn duivelbewaarder", omdat hij zonder Abdel al lang dood was geweest. Ondertussen is de echte Philippe getrouwd en heeft hij twee dochters. Hij woont in Marokko. Abdel Yasmin Sellou is ook getrouwd en heeft drie kinderen. Ze zien elkaar nog geregeld.

Documentaire

Beiden waren te zien in het programma "Vie privée, vie publique" van Mireille Dumas. In 2003 werd er over hen een documentaire gemaakt "A la vie à la mort", eveneens gemaakt door Mireille Dumas. Dit was de start voor het maken van de film.

Gegevens over de film, acteurs, regisseurs en muziek

Acteurs

De film Intouchables, die zo'n 112 minuten duurt, werd geschreven en geregisseerd door Eric Toledano en Olivier Nakache en kwam in Frankrijk uit op 2 november 2011. In nederlandstalig België en in Nederland kwam hij in de bioscoop op 22 maart 2012. In de rol van Philippe vinden we François Cluzet en in die van Driss Omar Sy. Omar Sy kreeg voor zijn rol in deze film in 2012 de César en de Prix Lumières, allebei voor "beste acteur". Anne Le Ny speelt de rol van Yvonne, Audrey Fleurot die van Magalie.

Boeken en soundtrack

Het boek "Le second souffle" werd ter gelegenheid van de film in 2011 heruitgegeven, met een tweede deel "Mon diable gardien". Er bestaat ook een boek van de film in het Nederlands "Onaantastbaar". Er bestaat ook een soundtrack van de film, met hierop de liedjes en muziekfragmenten die in de film te horen zijn.

De film viel al meer dan 30 keer in de prijzen en werd negen maal genomineerd voor de Césars. Het is de film die het meest werd bekeken in 2011 in Frankrijk en daarmee eindigt hij voor "Rien à déclarer" van Dany Boon, de opvolger van "Bienvenue chez les Ch'tis". . Intouchables stond 10 weken na elkaar op 1 in de Franse box office. Daarmee staat hij op dezelfde plaats als een andere Franse film "Le dîner de cons". De broers Weinstein (van o.a. The Iron Lady) zouden van deze film een Amerikaanse versie gaan maken.

Filmlocatie

• Hotel d'Avaray in Parijs, waar de ambtswoning van de Nederlandse Ambassadeur is gevestigd.
• Cabourg, Calvados
• Mont Bisanne, Villard-sur-Doron
• Le Nemours, Tuileries in Parijs

Kritieken

In 2011 is deze film in Frankrijk de derde meest bekenen film uit de filmgeschiedenis, na Titanic van James Cameron (1997) en Bienvenue chez les Ch'tis van Danny Boon (2008). Ook in het buitenland doet Intouchables het zeer goed, vooral dan in Duitsland, Spanje, Italië en Zuid-Korea.

De kritieken zijn over het algemeen lovend, hoewel sommigen de film toch ook melig vinden en nog anderen hem beschuldigen van racisme.

Philippe Pozzo di Borgo is opgetogen over de film. Hij kan de humor in de film wel smaken, hij houdt niet van (zelf)medelijden. Ook de titel bevalt hem wel. Intouchables met een "s", omdat zowel de zware jongen als hijzelf onaantastbaar zijn, paria's van de samenleving maar samen ijzersterk.

Een aanrader!