recensie

Recensie 'Still Alice'

Alzheimer is een ongeneeslijke, progressieve hersenziekte die gekenmerkt wordt door een ophoping van het eiwit beta-amyloïd in de hersenen. Deze ophoping leidt op termijn tot dementie: een kwaal die hoofdzakelijk gekenmerkt wordt door het verlies van geheugen, maar daarnaast vaak gepaard gaat met veranderend gedrag en een verslechterende motoriek. Bij één tot tien procent van de patiënten met Alzheimer gaat het om een erfelijke variant, ook wel familiaire Alzheimer genoemd. De verschijnselen van dementie treden dan vaak al op zeer jonge leeftijd (soms zelfs onder de 40 jaar) op. In de film 'Still Alice' overkomt dit Alice: een jonge vrouw die naast een succesvolle carrière, ook een man en drie dochters heeft.

Algemene informatie

• Titel: Still Alice
• Release: 12 maart 2015
• Hoofdrol: Julianne Moore
• Regisseurs: Richard Glatzer en Wash Westmoreland

Hoofdrol en regisseurs

Regisseurs

Richard Glatzer en Wash Westmoreland zijn naast echtgenoten, ook partners in de regiewereld. Zij debuteerde in 2001 met 'The Fluffer': een film over porno-industrie in de gayscene. Deze film ontving gemengde recensies. Voor derde film 'Quinceanera' ontvingen zij onder andere de 'Humanitas Prize' en the 'John Cassavetes Prize'.

Hoofdrol

De hoofdrol, Alice, wordt vertolkt door Julianne Moore. Naast actrice, is zij ook schrijfster van kinderboeken. Zij speelt voornamelijk de rol van vrouwen die emotioneel in de knoop zitten. Zij debuteerde in de soap 'As The World Turns' en was daarnaast onder andere te zien in 'Jurassic Park' en 'Nine Months'.

Het verhaal

Alice is moeder van drie volwassen kinderen. Daarnaast heeft ze een man en een goede baan als hoogleraar taalkunde aan Harvard. Alles in haar leven lijkt dan ook perfect te gaan, maar dit komt op losse schroeven te staan wanneer ze merkt dat ze steeds vergeetachtiger wordt. Het begint op het moment dat ze tijdens een college niet meer op een woord kan komen, maar dat het snel verergert, ondervindt Alice wanneer ze tijdens een rondje hardlopen op de campus volledig verdwaald raakt.

Met lichte argwaan laat ze zich doorverwijzen naar een neuroloog, die al vrij snel de diagnose stelt: familiaire Alzheimer. Niet alleen Alice, maar ook haar gezinsleden moeten vanaf dat moment door een acceptatieproces. Toch kunnen ze zich niet volledig op hun verdriet storten, aangezien Alice door haar vergeetachtigheid steeds moeilijker alleen thuis kan blijven.

Aanrader?

Deze film volgt, door middel van het wisselen van perspectief zowel het proces waar Alice, als wel haar familieleden doorheen gaan. Dit maakt het voor de kijker interessanter om te volgen: door deze afwisseling krijg je een completer en realistischer beeld van de complexe problematiek die de diagnose Alzheimer met zich meebrengt.

Julianne Moore is geknipt voor haar rol als Alice: zo natuurlijk als haar personage overkomt, zo echt is haar glazige blik wanneer zij Alice in een verder stadium van haar ziekte vertolkt, zo natuurlijk als zij de motorische achteruitgang van een Alzheimer-patiënt na kan bootsen.

Ook de regisseurs hebben hun werk goed gedaan: alles aan deze film klopt. Van de colleges taalkunde, tot een perfecte opbouw van de stadia die een Alzheimer-patiënt doorloopt: elk detail is zo verfijnd uitgewerkt, dat er nergens plek is voor een stukje overdrijving of nuancering.

Het maakt niet uit of je ooit, op welke manier dan ook, met Alzheimer te maken hebt gehad: deze film is absoluut de moeite waard om een keer te bekijken. Tot aan de aftiteling zit je ademloos te kijken, halverwege kan het absoluut geen kwaad om de tissuebox er even bij te pakken. Als je dan de bioscoop uitloopt met half opgedroogde tranen op je gezicht, denk je met bewondering terug aan de film die zó perfect in elkaar zit, dat je letterlijk alles om je heen vergeet.