Premonition - Resensie

Sandra Bullock reist weer door de tijd, in haar vorige film, 'The Lake House', had ze een relatie met Keanu Reeves waarbij zij in 2006 en hij in 2004 leefde. In 'Premonition' overlijdt haar echtgenoot, om de volgende dag weer levend en wel aan de ontbijttafel te verschijnen.
Huisvrouw Linda Hanson (Sandra Bullock) slaapwandelt zich een weg door haar gezapige, saaie leventje. Dan staat de sheriff op de stoep: haar man is bij een ernstig auto-ongeluk om het leven gekomen. Een grote nachtmerrie, waaruit Linda lijkt te ontwaken als Jim (Julian McMahon) de volgende dag gewoon aan de ontbijttafel zit. Het blijkt dat haar dagen van de week door elkaar gehusseld zijn. Er is dus een kans om haar man van een wisse dood te redden....

Religieus Onzinverhaal

In ScienceFiction films worden tijdreizen vaak gemaakt met inmposante tijdmachines, maar in drama of komedie is zo'n apparaat niet geloofwaardig. Voor de dramatische thriller 'Premonition" kozen de makers voor een religieus onzinverhaal van een priester. Die uitleg roept helaas alleen maar meer vragen op, waardoor de aandacht onnodig wordt gevestigd op iets wat de kijker anders direct had geaccepteerd. De Duitse regisseur Mennan Yapo weet het drama van deze film namelijk belangrijker te maken dan het bovennatuurlijke. Linda leeft de American Dream: getrouwdm et haar jeugdliefde, twee schatten van dochtertjes, een mooi huis... Maar Linda en Jim groeien uit elkaar: hij lijkt troost te vinden in het bed van zijn secretaresse en Linda zit vast in een monotoon bestaan waarin alle dagen op elkaar lijken.

Frustrerend

Mensen hebben soms een ingrijpende gebeurtenis nodig om uit hun situatie weg te komen. Een echtgenoot die om de dag overlijdt, lijkt ingrijpend genoeg! Maar het gekke (en frustrerende) is dat Linda passief blijft, alsof het haar allemaal niets kan schelen. Ze weigert bijvoorbeeld Jim te vertellen over diens naderende dood en haar 'laat maar waaien'- houding gaat op den duur irriteren - funest als zo'n personage de film draagt.

Mistroostig

Regisseur Yapo schildert zijn film met een palet van grijze, mistroostige kleuren. Maar omdat het verhaal geen tegenwicht biedt in de vorm van een spannend plot, zak je als kijker helemaal weg in elke nare sfeer.