Emo-televisie is hot

Zelfs de actualiteitenrubrieken, die doorgaans de neus ophalen over emo-televisie, doen er aan mee. Waarom is emo-televisie zo hot en wat voor type mens schuilt er achter de emo-televisieprogramma’s. Kortom, we mogen er inmiddels ronduit vooruitkomen dat we van emo-televisie houden.

Wat is emo-televisie?

De definities lopen uiteen, maar het komt er op neer dat mensen op televisie intieme onderwerpen tentoon spreiden. Dit kan heel uiteenlopend zijn, enkele voorbeelden:

• Op zoek naar een partner
• Financieel in de problemen
• Ziekte of dood
• Problemen binnen de relatie
• Persoonlijke grenzen verleggen
• Zielige mensen helpen

Maar voorop staat dat iedereen die meewerkt aan een dergelijk programma, nauwlettend gevolgd wordt c.q. zijn/haar doopceel (deels) gelicht wordt om een duidelijk beeld te scheppen waarom iemand hulp kan gebruiken, toe is aan die partner of zijn komende dood gevolgd wil hebben.

Discreet

De discretie in dit type programma is belangrijk maar toch ook sterk uiteenlopend, want hoewel alle programma’s op de emotie van de mens spelen en vaak tranentrekkend zijn (ook in positieve zin), je moet het gevoel over kunnen brengen dicht bij de mens te staan. De presentatie in dit type programma is dus erg belangrijk.
Bij emo-televisie moet de kijker het gevoel krijgen dicht bij de persoon of personen in kwestie te kunnen staan en een stuk herkenbaarheid vinden. De presentator beinvloedt het programma in die zin dat hij/zij probeert het totaalplaatje van de situatie te schetsen, overzicht te houden en vooral niet in de problematiek van het programma mee te gaan.

Uiterste in presentatie

Dit laatste vindt toch nogal eens plaats en hoewel het door een bepaald publiek als prettig wordt ervaren, ligt de emotie er erg dik bovenop. Natasja Froger is voor RTL een voorbeeld van iemand die – ongetwijfeld met de beste intenties – erg ver meegaat en enige vorm van objectiviteit is ver te zoeken. De vraag is of dit type kijker daarop zit te wachten.
Daar staat tegenover dat Yvonne Jaspers voor BNN een aantal mensen gevolgd heeft die kanker hadden en richting het stervensproces gingen. Hoewel ze dicht bij de betreffende mensen is komen te staan – dat zal ook gedurende een dergelijk proces plaatsvinden – bleef ze wel eerst en vooral de presentator. Ze probeerde uit de betreffende mensen dat te krijgen wat ook informatief is voor de kijker. Daarmee niet gesteld dat je geen sympathie opbrengt voor de mensen.

Waarom doet iemand mee?

Is het de zorg die bij een dergelijk programma komt kijken. Mensen die een jaar gevolgd worden is anders dan in een week een huis opknappen en mensen weer een tweede kans geven. Dit maakt niet uit voor de persoon in kwestie, want als iemand ergens “ja” tegen gezegd heeft en het dat oplevert wat vooraf is doorgesproken, dan is het goed. Spreekt voor zich dat de televisie bij de commerciële zenders over het algemeen wat sneller is en dit heeft met de reclameopbrengsten te maken. Er moeten wel bedrijven gevonden worden die willen betalen en dan is een bedrijf die een keuken plaatst eerder geneigd te financieren, dan wanneer er alleen een vrouw in een stervensproces thuis en in het ziekenhuis gevolgd wordt. De publieke zenders werken nu eenmaal anders als het om het financieren van programma’s gaat. Daarbij geen waarde oordeel uitsprekend.

Waarom kijken we massaal?

Maar wat beweegt de mensen nu om te kijken. Een klein onderzoek levert voor een groot gedeelte dezelfde antwoorden, namelijk;

• Bij een goede afloop is de feel good factor van essentieel belang. Mensen die mensen helpen en mensen die in het putje zitten weer te zien lachen vinden we prettig om te zien, te ervaren.
• Nieuwsgierigheid is ook een belangrijke factor. Achter de gordijnen kunnen kijken van de buren (bij wijze van spreken).
• Jezelf het gevoel geven dat je het nog niet zo slecht hebt, als je je situatie vergelijkt met hetgeen je op televisie ziet.

Eigenlijk waren alle antwoorden naar bovengenoemde zaken terug te herleiden. Slechts 6 mensen keken met enige regelmaat om de tijd te doden, verveling dus. Het onderzoek is onder 102 mensen random gehouden variërend in de leeftijdcategorie van 24 tot 68 jaar.

Tot slot

Het feit dat emo-televisie zo hot is maakt wel dat mensen er voor uit durven komen dat ze kijken. Dat wil dus ook zeggen dat een dergelijk programma niet meer voor “losers” is, zoals het enige tijd geleden nog betiteld werd. Opvallend detail was dat ook de leeftijdsgroep tot zo’n 35 jaar sterk vertegenwoordigd was in het volgen van de emo-televisieprogramma’s.