Een rustgevende song van George Harrison: ‘Long long long’

Het George Harrison nummer ‘Long Long Long’ verwees niet alleen naar de spiritualiteit van de ‘stille Beatle’ maar eigenlijk ook naar de tijd die de opname van de song had gekost.

George als componist

Het overgrote deel van de Beatlesongs werd geschreven door het duo Lennon/McCartney. Ook toen de liedjes steeds meer Lennonnummers of McCartneynummers werden, bleven de credits naar het duo verwijzen.

In het begin van hun carrière mocht George Harrison ook af en toe een nummer aan het repertoire toevoegen, maar naarmate de Beatles evolueerden bleek George ook meer en meer een eigen stem, een eigen geluid te ontwikkelen en eigenlijk ook zeer goede songs af te leveren.

Op het White Album (1968), de dubbele witte, kreeg hij vier nummers toebedeeld. Vreemd genoeg speelde of zong op drie van de vier John Lennon niet mee. Wees dat al op een isolatie van de leader of the band?

Betekenis en inspiratie

‘Long Long Long’ is een liefdeslied, geen traditioneel liefdeslied maar een hymne aan God. Niet verwonderlijk dat precies George daarmee voor de dag kwam. Al een tijdje was het de meest religieus gerichte Beatle en hij had al andere door de Maharishi Mahesh Yogi geïnspireerde songs (bv. ‘The Inner Light’) geschreven. De titel verwijst naar het lange proces dat hij doormaakte om tot spiritualiteit te komen. Het was ook onder toedoen van George dat de Beatles in februari 1968 voor meditatiesessies bij de Maharishi naar India waren gereisd, een half jaar na de eerste ontmoeting met de heilige man.

De inspiratie voor het gebruikte akkoordenschema had Harrison gevonden bij Bob Dylans ‘Sad-Eyed Lady of the Lowlands’, een song uit de LP ‘Blonde on Blonde’.Het was typisch voor de creativiteit van de Beatles om elementen uit nummers van andere muzikanten te verwerken in eigen songs en er iets speciaals van te maken. Vaak deden ze dat op sublieme wijze.

Lange opnamesessie

‘Long Long Long’ had ironisch genoeg ook een verwijzing kunnen zijn naar het opnameproces. Daar waar ze vroeger in enkele uren een album opnamen, had de opname van dit nummer 67 takes gekost. De Beatles doken de studio in om 14.30 uur om er pas doodmoe weer uit te komen om 7 uur van de volgende morgen.

Reden daarvoor was dat het nummer eigenlijk nog in volle ontwikkeling was en de band gebruikte maakte van diverse dingen die gedurende de opname gebeurden om het nummer aan te passen. Dat hadden ze ook al in andere nummers gedaan, dus nieuw was het niet.

Gimmicks

Paul McCartney speelde voor één keer Hammondorgel op het nummer en telkens hij een bepaalde noot aansloeg begon een flesje Duitse wijn van het merk ‘Blue Nun’ op een luidspreker te trillen. Dat vonden ze zo geweldig dat ze besloten die gimmick te gebruiken. Ze accentueerden het geluid en voegden er Ringo’s drums aan toe met als gevolg een bevreemdend en ietwat angstwekkend slot.

Een knipoog naar Beatlekenners toe is het allerlaatste akkoord van de song. Dat is namelijk hetzelfde akkoord als het wereldberoemde beginakkoord van ‘A Hard Day’s Night’, maar in een andere positie.

Dit nummer volgt in het Witte Album meteen na het keiharde ‘Helter Skelter’ dat eindigt met een heleboel kabaal. Het contrast met deze ingetogen Harrisonsong kon niet groter zijn en draagt ertoe bij dat je het nog meer kan appreciëren.

Andere versies

Terry Scott Taylor(1987)
Low (2004)
Robert Deeble (2005)
Tanya Donelly(2006)
Kelly De Martino (2008)
Jim James (2009)