De bizarre carriére van Gaspar Noé

Gaspar Noé werd bekend om zijn heftige carrière als filmproducent. De films van Noé worden vaak verbonden aan “New French Extremity”, een filmgenre dat nooit officieel bevestigd is, maar dat zo genoemd werd doordat een groep (voornamelijk Franse) regisseurs extreem gewelddadige en seksueel omstreden films ging produceren die zo heftig waren dat ze zelden de bioscoop haalden. Noé bracht in 1985 zijn eerste productie uit, maar brak pas in 1992 door met zijn film Carne. Dit vormde het begin van een langdurige en heftige carrière die zeker niet bij iedereen in goede smaak viel.

Persoonlijke visie

Noé ziet zichzelf als een kunstenaar en houdt ervan om te provoceren en mensen te choqueren met zijn films. Noé zegt in een interview: “alles wat geproduceerd of gereproduceerd wordt op een ongebruikelijke, experimentele wijze is kunst en mag artistiek verantwoord worden”. Een andere interessante quote komt uit een interview met Bomb Magazine: "Ik ben van mening dat je een regisseur ook kunt zien als een tovenaar, die altijd moeite moet doen om de gevaarlijkste trucs te gebruiken die een productie sterker en authentieker maken. Het probleem met de eindeloze mogelijkheden van bijvoorbeeld digitale effecten is dat ze altijd en door iedereen gebruikt kunnen worden, maar dat dit in de praktijk gebeurt op dezelfde makkelijke manier. Regisseurs mogen best meer risico durven nemen."

Hoewel het voor Noé vooral om de passie en authenticiteit draait, is het ook belangrijk dat hij zijn rekeningen kan betalen. Hij probeert daarom af te wisselen tussen commerciële en underground films. De meeste films die hij maakt komen door het duistere karakter niet in officiële bioscopen terecht, maar worden alleen vertoond op filmfestivals en in sommige arthouses. Het is daardoor altijd de vraag of zijn projecten gerealiseerd kunnen worden omdat hij vaak afhankelijk is van externe investeerders. Hij gaf in een interview met indiewire.com toe dat hij door een groot aantal leugens te combineren verschillende partijen over de streep kreeg om zijn “Love” film te kunnen produceren.

Persoonlijk leven en carrière

Gaspar Noé werd geboren in Argentinië op 27 december 1963 en verhuisde op 12-jarige leeftijd met zijn ouders naar Frankrijk. Door zijn authentieke werk in de filmindustrie is Noé ook actief als gastdocent op een filmacademie in Zwitserland (European Graduation Academy). Hij trouwde met Lucile Hadzihalilovic, die hij ontmoette tijdens zijn carrière in de filmindustrie. Hadzihalilovic produceerde een aantal eigen films en schreef ook mee aan Noé's “Enter the Void”.

Kenmerken van zijn films

• Controversiële en heftige verhaallijnen.
• Ongecensureerde scènes met geweld, seks en drugsgebruik.
• Experimentele uitspattingen op het gebied van camerawerk, tijdsvolgorde scenes, visuals, licht en geluidseffecten.
• Noé selecteert zijn cast altijd in situaties uit het dagelijkse leven zoals op feesten of op straat. Hij vindt een natuurlijke uitstraling en sociale persoonlijkheid belangrijker dan ervaring op een filmset. Daarnaast staan alleen de belangrijkste basispunten in het script. Zo blijft er meer ruimte over voor creativiteit en improvisatie op de set.

Wie een film van Noé bezoekt weet vooraf nooit wat verwacht kan worden. We laten dit zien aan de hand van een situatie die zich voordeed bij de première van 'Irreversible' op het filmfestival van Cannes in 2002. Irreversible was de eerste speelfilm van Noé, die voorheen alleen naam had gemaakt met zijn korte films. Noé had qua casting flink uitgepakt met Monica Belluci als hoofdrolspeelster en als klap op de vuurpijl speelde de verhaallijn van de film zich achterstevoren af. De film begint bij het einde en werkt van daar naar het punt toe waar het verhaal start.

De film bevatte twee uiterst gewelddadige scènes, waaronder een verkrachting van elf minuten en een vechtpartij waarbij iemands gezicht werd ingeslagen met een brandblusser. Uiteindelijk verlieten 250 van de 2000 personen die de film bekeken vroegtijdig de zaal, waarvan er twintig medische hulp nodig hadden doordat ze flauw waren gevallen tijdens de film. Echter, het gedeelte van het publiek dat in staat was om de hele film af te kijken gaf Noé een staande ovatie die maar liefst vijf minuten duurde. Het filmfestival reageerde achteraf dat ze nooit eerder een film hadden gehad die zulke sterke positieve én negatieve gevoelens opriep bij het publiek.

Producties van Gaspar Noé

Commerciële speelfilms

• I stand Alone (1998)
• Irreversible (2002)
• Enter the Void (2009)
• Love (2015)

Korte films

• Tintarella di Luna (1985)
• Pulpe Amère (1987)
• Carne (1992)
• Une expérience d'hypnose télévisuelle (1995)
• Sodomites (1998)
• Intoxication (1998)
• Eva (2005)
• Destricted (“We fuck alone”) (2006)
• 8 (SIDA) (2007)

Hij produceerde ook ooit videoclips in samenwerking met artiesten

• Arielle – Je Suis si Mince
• Bone Fiction – Insanely Cheerful
• Placebo – Protege-Moi

Vreemdste verhalen over Gaspar Noé

• Tijdens de opnames voor Carne wilde Noé de openingsshot filmen in een paardenslachthuis, maar dit was door het verschijnen van enkele documentaires over dierenmishandeling verboden in die tijd. Hij liet daarom een vrouwelijke stagiaire bellen om de eigenaar te misleiden. De slager raakte geïnteresseerd en wilde het meisje ontmoeten, maar de volgende dag stond alleen Noé met een camera voor de deur.
• Tijdens de opnames van Irreversible wilde Noé filmen in een gayclub, maar hij werd niet geaccepteerd door de gay-community. Hij deed zich voor als homo en belandde uiteindelijk masturberend als figurant in zijn eigen film.
• Noé tripte er flink op los tijdens de voorbereidingen voor “Enter the Void”, een film over een DMT-verslaafde. Hij wilde weten hoe het voelde om daardoor de effecten beter tot hun recht te laten komen. Daarnaast filmde hij een aantal scenes van Irreversible onder invloed van cocaïne, omdat de opnames fysiek te zwaar bleken te zijn.

Toekomst

Noé gaf in 2015 (na het verschijnen van "Love") aan dat hij in de toekomst een film wil maken die gebaseerd is op godsdiensten en geloofsovertuigingen. Hij is ervan overtuigd dat het grootste gedeelte van de conflicten op de wereld gevoerd worden omdat mensen het niet eens kunnen worden welke godsdienst het beste is. Opnieuw een gedurfd, maar actueel onderwerp waar vele mensen met gemengde gevoelens naar uitkijken.