recensie

Filmrecensie: Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1

In het eerste deel van the Deathly Hallows keren Harry, Ron en Hermelien niet terug naar Zweinstein. Perkamentus heeft Harry de opdracht gegeven om de Horcruxes van Voldemort op te sporen zodat Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden voor eens en voor altijd van de aardbodem geveegd kan worden. Lukt het de magiërs om naast de zoektocht te voltooien ook een interessante film te maken?

Nieuwe gezichten

In de zevende film binnen de Harry Potter franchise worden een aantal nieuwe karakters geïntroduceerd. De eerste hiervan is Rufus Scrimgeour, de Minister van Toverkunst. Bill Nighy geeft deze rol goed vorm en zijn neurotische portrettering voorschaduwt de verstoring die plaats zal vinden binnen het Ministerie. Een tweede karakter is dat van Xenophilus Lovegood, de vader van Luna en eigenaar van een bekend roddelblad. Helaas zijn de acteerprestaties in het geval van dit personage minder indrukwekkend. Het grootste deel van de tijd had ik het idee dat Rhys Ifans teveel zijn best deed om een erg verward personage neer te zetten, wat tot gevolg had dat het meer op een karikatuur leek. De rest van de cast stond verder weer zijn mannetje. Vooral Helena Bonham Carter en Ralph Fiennes leverden wederom angstaanjagend goede resultaten.

Het belang van structuur

Ondanks de over het algemeen goede acteerprestaties, is Deathly Hallow Part 1 toch bij lange na niet de beste Potterfilm. Dit zit hem vooral in de manier waarop de film is gestructureerd. Allereerst beslaat de inhoud van de film natuurlijk maar de helft van het laatste boek. Ondanks dat ik denk dat men het boek niet op een beter punt in tweeën had kunnen splitsen, heeft Part 1 op zichzelf niet een enorm boeiende verhaallijn. Na het zien van de film had ik het idee dat ik hem grotendeels slechts had gezien zodat ik het slotstuk kon kijken. Iets wat ik verder waardeer aan de Harry Potter films die deze film voorgingen, is de manier waarop ze afweken van de boeken om een betere filmervaring te creëren. Deze momenten werkten in Part 1 niet altijd even goed. Zo kent de film een volledig overbodige achtervolgingsscène door een bos die men beter weg had kunnen laten. Toch blijkt op sommige momenten dat de vrijheid die de filmmakers hebben gekregen wel wat toevoegt aan de film. Zo zit er in de film een moment waarop elliptische montage wordt gecombineerd met muziek om een moment te creëren wat alleen in een film tot zijn recht was gekomen.

Magische sfeer

Eén van de belangrijkste aspecten van de Harry Potter films is voor mij altijd de sfeer geweest. Zowel de manier waarop de sets waren vormgegeven als het ontwerp van de vele magische voorwerpen heeft altijd sterk bijgedragen aan het bijzondere karakter van de magische wereld waarin de tovenaars zich bevinden. Ook in deze film is dit effect intact. De stoffige klaslokalen zijn in Part 1 echter grotendeels verruild voor grote buitenomgevingen. Harry, Ron en Hermelien bevinden zich op het ene moment in een donker bos en op het andere op een grote verlaten rotsvlakte. De omgevingen dragen ook bij aan het gevoel van wanhoop en hulpeloosheid dat de drie magiërs ervaren. Verder zorgen ze er ook voor dat Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1 weer een genot voor het oog is.

Op naar een waardig einde

Over het geheel gezien denk ik echter dat Part 1 niet Yates’ beste poging is binnen de Harry Potter serie. Ik ben ervan overtuigd dat het een goede keuze was om het laatste deel in tweeën te splitsen vanwege de vele belangrijke gebeurtenissen in dit boek, maar het verhaal vaan het eerste deel heeft hier wel onder moeten lijden. Het is vooral zonde dat de sterke momenten in de film zo schaars zijn. Hopelijk biedt Part 1 de ruimte voor het laatste deel om de enorme Harry Potter franchise eer aan te doen.