recensie

My Week With Marilyn

My Week With Marilyn vertelt het waargebeurde verhaal van de pas afgestudeerde Colin Clark die een baan ambieert achter de schermen bij een filmproductie. Clark wordt benoemd tot derde assistent van regisseur Laurence Olivier die door middel van tegenspeelster Marilyn Monroe een carrière boost wil bereiken. Op de set van ‘The Prince and the Showgirl’ valt ook Clark voor de charmes van Marilyn en begint een affaire met het filmicoon.

My Week With Marilyn van Simon Curtis

My Week With Marilyn zorgt voor een sterk overtuigende biopic van een van de hoogtepunten uit Monroe’s carrière. De cast is subliem gekozen. Michelle Williams speelt de rol van haar leven en gooit hoge ogen bij de Oscar Awards dit jaar met weer een nominatie voor beste vrouwelijke hoofdrol. Ze ademt het karakter van Monroe, maar om Monroe ook van de buitenkant te worden, moesten er wel wat kilootjes bij. Zoals Williams zelf al zegt in een interview over haar voorbereidingen voor deze rol: “Marilyn was geen lichtgewicht”. Tegenover Williams staat de sterk gefrustreerde regisseur en acteur Laurence Olivier (Kenneth Branagh). Branagh overschaduwt Eddie Redmayne gedurende de hele film, ook al heeft hij een kleinere rol. Het grappige en levendige spel resulteerde óók in Oscar nominatie, namelijk in de categorie van beste mannelijke bijrol.

Williams vs. Branagh

Het spel tussen deze twee karakters zorgt voor de leukste scenes in de film. Voornamelijk de woede uitbarstingen van Branagh wegens het constant te laat komen en weglopen van Williams werkt meelijwekkend. De enige die ze vertrouwt, is haar acteercoach Vivien Leigh (Julia Ommond) die haar constant moet vertellen dat ze een geweldige actrice is. Het is duidelijk dat je geduld moest hebben met Monroe als actrice in je film, maar het resultaat in de cinema bleek subliem. Haar sensuele bewegingen perfecte gezicht en lichaam, zorgden voor open vallende monden bij de mannen en jaloezie bij de vrouwen. Toch schuilt er achter dit zelfverzekerde masker een depressieve en onzeker meisje die wil ontsnappen uit de drukte van Hollywood. De eerste verschijnselen van een pillen- en alcoholverslaving worden in deze film duidelijk gemaakt.

In tegenstelling tot Williams’ perfectie als giechelende seksbom met onzekerheden en problemen achter de schermen, schiet ze ietwat tekort in de charme die Monroe wel bezat. Deze tekortkoming ligt niet aan het acteertalent van Michelle Williams. Haar hoge, zachte stem en aanstekelijke gelach gecombineerd met het wulpse loopje wekt het terechte beeld van een dom blondje voor de schermen. Juist de wat vlakke verhaallijn, waarin niet veel ruimte is voor de interactie van Monroe met anderen, is een zwak punt aan de Curtis productie. Hierdoor komt bijvoorbeeld de affaire met jonkie Clark niet erg overtuigend over. Verder dan in zijn armen liggen en een beetje naaktzwemmen in een meer gaat het niet. Ze is gerustgesteld als hij er is, maar van een echte affaire is hier niet te spreken. Het is oppervlakkig. Dit in tegenstelling tot het dagboekfragment waarop de film is gebaseerd. Het dagboek bevatte een missend hoofdstuk dat later pas is uitgegeven; het was de week van de echte affaire tussen Clark en Monroe.

Simon Curtis

Regisseur Simon Curtis is voornamelijk bekend van televisieproducties, zoals A Short Stay in Switzerland (2008) voor de BBC. My Week With Marilyn is zijn eerste film die Oscar nominaties teweeg heeft gebracht. Het geeft vanuit een buitenstaand perspectief de trotse en minder trotse dagen van de legende weer, geschoten in het mooie Engelse landschap dat de film luchtig maakt in plaats van een diep triest drama over de dagen die Marilyn Monroe nog tegemoet gaat. Aan de andere kant brengt de film niet de kwaliteiten met zich mee die eerder gezien zijn in een biopic. Zo wordt My Week With Marilyn wel eens vergeleken met Oscarwinnaar The King’s Speech (2010), waarbij voornamelijk de vlakke verhaallijn en het simplistische regiewerk van Curtis worden besproken als gemiste kansen.

The Girl Next Door

Tussendoor gaat het verhaal ook over de vergelijking tussen een Hollywoodlegende en het meisje van hiernaast. In dit geval Marilyn Monroe versus Lucy (Emma Watson), een meisje dat werkt in de garderobe achter de schermen van ‘The Prince and the Showgirl’ (1956). Clark vraagt haar mee uit, maar verpest het door in te gaan op Monroe’s flirtacties en vervolgens Lucy compleet te vergeten. Het verhaal heeft een cliché einde, maar hoe kan het ook anders; Monroe bleek een droom, Lucy realiteit. Emma Watson laat zien dat ze ook iemand anders kan spelen dan Harry Potters kameraadje Hermelien Griffel. Ze is een frisse verschijning op het doek, die klaar is voor grotere rollen dan deze.

Een oude bekende

Een andere frisse, maar al bekende, verschijning is het personage Dame Sybil Thorndike (Judi Dench). Dench is een bekende is het genre kostuum(drama). Ook in deze film is het weer een dame om verliefd op te worden, zo charmant. Ze is een helpende hand op de set met het geruststellen van Monroe die door de zenuwen haar teksten blijft vergeten en niet zichzelf kan zijn voor de camera. Dench speelt een legende en wordt in de echte filmwereld ook als een legende beschouwd. Een karakter dat de film compleet maakt.

‘The Prince and the Showgirl’ was Monroe’s eerste Europese film, waarna er vanwege groots succes nog velen zouden volgen, totdat de druk van Hollywood haar in 1962 te veel zou worden en ze zelfmoord pleegt. Voor anderhalf uur brengt Michelle Williams het icoon Marilyn Monroe weer tot leven op het grote scherm, zoals dat nog nooit eerder is gebeurd.