recensie

Recensie concert Willy deVille

Willy deVille in Nederland. Bij toeval was ik aanwezig bij het concert van Willy deVille in de Philip Frederikszaal in Eindhoven op zondag 24 februari 2008. Geheel blanco betrad ik de prachtige zaal om Willy deVille, inmiddels een zestiger, te zien optreden. Bekende en minder bekende nummers kwamen voorbij. Willy bleef tot het einde van zijn concert, gaf zelfs een toegift. Toegegeven moet worden Willy deVille is een rasartiest in hart en nieren die het publiek vermaakt tot de laatste minuut.

Algemene informatie Willy deVille

Willy de Ville's muziek heeft meerdere stijlen. Onder andere: Rythem en Blues, latin, folk etc. Willy DeVille's geboortenaam is William Borsay. Hij is geboren op 25-08-1950 in Stampford, Amerika. Willy was een fan van bijvoorbeeld Jimi Hendrix, Bob Dylan. Hij wilde graag rhythm & blues zanger wilde worden en richtte de band Mink Deville op. Willy heeft op een gegeven moment de naam van de band omgedoopt inWilly DeVille. Willy deVille werkte onder andere met Mark Knopfler en Elvis Castello en acteerde in een aantal films.

Voorprogramma Willy deVille

Ene Marc Newman, singer/songwriter uit New York moest de avond openen. Hij speelde zonder band en bespeelde zelf een accoustische gitaar. De eerste tonen klonken veelbelovend. Mooie warme en volle stem was mijn eerste gedachte. Maar het zingen van Marc Newman bleek er een zonder subtiel volumegehalte. Als een storm denderde zijn stem over het publiek en na een aantal nummers voelde ik mijn gedachte afdwalen. Het had zo prachtig kunnen zijn als niet ieder nummer hetzelfde had geklonken en hij zou varieeren in zijn stemgeluid en volume. Nog even een klein stukje op de electrische gitaar van Willy een liedje waarna hij afsloot met de songtitel van zijn pas uitgekomen cd, pistola. Een van de betere nummers van zijn optreden mijn inziens.

Concert Willy deVille

Een behoorlijk lange pauze ging vooraf aan de start van het optreden van Willy deVille. Iedereen haastte zich naar de foyer waar er lustig op los werd gerookt. Een gemeleerd publiek maar de grootste groep was toch wel rond de 40 schat ik zo. Ook look-a-like-Willy's ontbraken niet. staart of lang haar, boots, de indianen-meets-rockers-look.

Het podium werd opgebouwd. Een flink podium vol instrumenten; percussie, drum, gitaren, piano, microfoons, en een tafeltje met een kruk. De band begon te spelen en speelde een intronummer. Nog geen spoor van Willy deVille.

Een daar kwam hij vanuit een hoekje, bijna stilsluipend het podium opgeslopen. Lange zwart haar en lange zwarte jas, blauwe natuursteen in zjin oor; geheel zoals we Willy deVille kennen. Even mompelt hij wat, het is bijna niet verstaanbaar, en dan gaat hij van start. Gelijk beginnend met een van zijn bekendste nummers, de hit uit 1977 spanish Stroll. Dit brengt de sfeer er direkt in. Hier heeft men op gewacht. Willy, waarover ik later hoor dat hij tegenwoordig nuchter en wel is, gedraagt zich alsof hij zojuist een flinke joint gerookt heeft en goeie slok op. Tussen de nummers door babbelt hij wat met zijn bandleden alsof ze nog even moeten overleggen wat te gaan spelen. Wanneer hij zelfs even wankelt op zijn benen (maar beslist niet omvalt) om vervolgens ijzersterk te performen krijg ik de indruk dat ik naar een tot in de puntjes geregiseerde show sta te kijken inclusief het gewankel. Het kan me niet schelen. Hij vermaakt ons, publiek, men moet om hem lachen en nooit dwaalde mijn gedachte ook maar 1 keer af tijdens zijn nummers.

Waarom het concert van Willy deVille zo goed was

Heerlijk wat een musicaliteit. Het voelt als een feestje waarbij Willy de Ville zijn ' ding' doet en zich weinig aan lijkt te trekken van wat er gebeurdt in de zaal. Lijkt, want hij vertelt aan de zaal dat hij al 30 jaar optreedt en toont zijn leesbril. Hij heeft een assistent en laat zich alles aandragen. Willy maakt grapjes met deze sidekick alsof ik naar de andre van duin show met Hans van Deursen zit te kijken. Het ziet er ook uit alsof hij al 30 jaar optreedt waarbij het podium zijn huiskamer geworden is.

Ieder nummer dat tegen zijn einde liep deed me verlangen dat het nummer nog langer doorging. Maar de nummers zijn prachtig opgebouwd en stoppen op hun hoogtepunt. Waardoor het nooit klef of overdadig wordt. Een van de laatste nummers was een cover van Jimmy Hendriks ' Hey Joe'. Ook coverde hij een Elvis nummer. Persoonlijk vond ik het jammer dat de twee donkere achtergrondzangeressen niet wat meer aandeel in de nummers hadden.

Het laatste nummer, voor de toegift was een romantische ballade waarbij, voornamelijk vrouwen, naar het podium kwamen om aan de voeten van Willy weg te zwijmelen als jonge meiden van 16. Dichterbij gekomen is nog duidelijker te zien hoe tenger de verschijning en doorleeft het gezicht van Willy deVille is. Maar zijn persoonlijkheid is indrukwekkend waardoor je naar hem blijft kijken.

Drie nummers als toegift. Tot slot gooit hij de bos witte rozen de zaal in die hij op het podium heeft gestaan. Trots zijn diegene die een roos hebben opgevangen. Trots is ook de vrouw die na afloop van het concert vraagt aan de roadies of ze het lege redbullblikje mag hebben waar Willy tijdens zijn optreden van heeft gedronken. Wily heeft zijn sexappeal nog niet verloren!