‘Maxwell’s Silver Hammer’ slaat drie man de kop in

Het einde van de Beatles is niet vlekkeloos verlopen. Er was gebekvecht onder de vier Beatles en de spanning ten gevolge van opnames die men niet zo leuk vond, was te snijden. Met ‘Maxwell’s Silver Hammer’ had Paul McCartney een lied gevonden waarmee hij zijn frustratie kon afreageren.

Zwanenzang

De laatste langspeelplaat die de Beatles opnamen was ‘Abbey Road’ (1969). Nadien volgde nog ‘Let It Be’ (1970) , maar dit album was reeds eerder opgenomen. Op ‘Abbey Road’ stond de meezinger ‘Maxwell’s Silver Hammer’ die was ontstaan door de wanhoop die Paul McCartney teisterde omdat de Beatles op hun laatste benen liepen. Hij was de laatste Beatle die in de samenwerking was blijven geloven, daar waar de andere drie de groep al vroeger hadden opgegeven.

Oorspronkelijk werd het nummer geschreven voor het witte dubbelalbum, maar kreeg men het niet tijdig klaar. Het zou nog duren tot na de ‘Let It Be’-sessies vooraleer het afgewerkt werd.

Maxwells slachtoffers

In ‘Maxwell’s Silver Hammer’ worden drie mensen met een zilveren hamer de kop ingeslagen:

• Maxwells vriendin, Joan;
• Maxwells lerares op school;
• de rechter die over deze twee misdaden een vonnis moest vellen.

Het is niet geweten of het toeval is dat het hier om drie personen gaat en of Paul langs deze weg de drie andere Beatles viseerde die zich hadden neergelegd bij een split van de groep.

Betekenis

Achteraf werd McCartney er zich van bewust dat er eigenlijk een diepere betekenis achter de song stak, namelijk dat alles plots fout kan gaan als je denkt dat je leven op de rails staat. In een recensie van het nummer schreef het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone dat het volgens McCartney op basis van dit nummer toch fijn moest zijn als je alle mensen die je de keel uithangen een kopje kleiner zou kunnen maken…

‘Maxwell’s Silver Hammer‘ kun je dus als een soort van verwerkingsproces voor Paul beschouwen, de aanvaarding van het feit dat aan de populairste rockgroep die er ooit is geweest een einde was gekomen. Naar verluidt zou de titel van het nummer in het dagelijks taalgebruik van McCartneys familie zijn opgenomen als ze wilden tot uitdrukking brengen dat alles tegenzat.

Pauls gezeur

Paul vond dit nummer zo ontzettend goed dat hij vond dat het als single moest worden uitgebracht. John, George en Ringo hielden helemaal niet van zo’n soort nummers omdat de tekst eigenlijk over niets ging en de melodie weliswaar leuk was, maar veel te braaf en zonder pit. In de eerste jaren van het Beatlesucces werd in zo’n geval door de anderen aan het nummer geschaafd en probeerden ze er met zijn allen een betere song van te maken, maar de laatste jaren leidden Pauls songs eerder tot ruzie dan tot samenwerking.

Niettegenstaande de anderen er niet voor te vinden waren, bleef hij tot in den treure aandringen. Bij de anderen bracht dit een déjà vu-gevoel tot stand, omdat hun bassist voordien reeds hetzelfde geprobeerd had met ‘Obladi Oblada‘ van het witte album (1968). In de twee gevallen moest McCartney echter uiteindelijk inbinden zodat geen van beide composities ooit als single werd uitgebracht.

Ringo Starr herinnerde zich de opname als een echte lijdensweg voor hemzelf en George Harrison omdat ze eigenlijk verplicht waren te blijven werken aan een nummer dat ze helemaal niet goed vonden en waarvan McCartney de hele tijd de hitpotentie bleef benadrukken.

John Lennon was bij de eindeloos lange opnames, die drie dagen aansleepten, niet aanwezig. Hij had een goede smoes: hij revalideerde van een ongeval dat hij met Yoko Ono in Schotland had gehad, zodat hij die ‘onzin’ (sic) niet moest meemaken.

Aambeeld en Moog

Speciaal voor de opname liet McCartney een aambeeld in de studio halen, waarop Ringo bij de woorden ‘Bang bang’ moest slaan. Het was het enige nummer uit de Beatlecarrière waarop Ringo aambeeld speelde.

George speelde Moog-synthesizer, een instrument dat pas het jaar voordien door ene Wendy Carlos op een klassieke plaat actief werd gebruikt. De Beatles experimenteerden er ook mee op de ‘Abbey Road’ -songs ‘I Want You (She’s So Heavy)’, ‘Here Comes the Sun ‘ en ‘Because’.

Weetjes

• In 1967 en 1968 werd Groot-Brittannië opgeschrikt door twee hamermoorden. Werd dit nummer geïnspireerd door deze misdaden? Pink Floyd nam in 1968 ‘Careful with that Axe, Eugene‘ op… Toeval?
• Het originele manuscript van de tekst werd voor 192 000 dollar op een veiling verkocht.

Andere versies

• Good Ship Lollipop (1969)
• Format (1969)
• Brownhills Stamp Duty (1969)
• Jack Wild (1970)
• Gerald Saint Paul, Franse versie (1970)
• The Bells (1971)
• Frankie Laine (1976)
• Steve Martin (1978)
• Decca and The Decktones (1995)
• Insane Clown Posse (2002)
• Let’s Wrestle (2009)