De Beatles werkten acht dagen per week

Heel hard werken: dat is wat de Beatles deden. Althans volgens Ringo Starr. Hij verzon de songtitel ‘Eight Days A Week’, een van de talloze hits van de grootste succesgroep uit de jaren zestig. Het stond op de vierde LP van de groep ‘Beatles for Sale’ (1964). Uniek was dat John Lennon een McCartneynummer zong.

Samenwerking

Het was een vaste regel bij de legendarische Beatles: wie een song schreef mocht die zingen. John Lennon en Paul McCartney schreven in de beginperiode van de band de liedjes werkelijk samen en verwerkten elkaars ideeën. Wie het beginidee had gegeven mocht dan automatisch de song vertolken. Later verwaterde de echte samenwerking stukje bij beetje zodat in de latere periode Lennon en McCartney hun songs apart schreven. Pittig detail was dat de nummers op de plaat steeds als Lennon/McCartney-songs werden aangegeven en dat bleef zo tot het einde van de groep, zelfs toen de twee grootste leveranciers van composities niet meer met elkaar praatten.

John zingt Paul met Ringo’s hoofdlijn

Paul McCartney leverde ‘Eight Days A week’ aan. Lennons bijdrage was slechts een bruggetje dat twee keer terugkwam en toch mocht hij het nummer zingen, wat heel uitzonderlijk was gezien de groepshistoriek. McCartney zou gevonden hebben dat het een nummer was dat beter bij Lennons stem paste. De titel werd door Ringo verzonnen. Hij vond dat de Beatles heel hard moesten werken voor hun geld en voelde zich ‘een overwerkte chauffeur’. Hij had de gewoonte om Engelse uitdrukkingen en zegswijzen te verbasteren. Dat had hij al gedaan met de titelsong van hun eerste film ‘A Hard Day’s Night’. Met deze titel wilde hij ook aangeven hoe drukkend hard hij moest werken. Later zou hij dan een graag geziene gast in de jetset worden. Hij vond dat hij dat verdiend had met zijn hard labeur.

De werktitel van de tweede Beatlefilm ‘Help’ was ‘Eight Arms to Hold You’ later omgevormd tot ‘Eight Day’s A week’ omdat dat de titelmelodie van de film moest worden, maar de groep vond ‘Help!’ beter bij het verhaal passen, waardoor Ringo de eer misliep van de twee Beatleprenten een naam te hebben gegeven.

De acht van de poëzie

In een van zijn laatste interviews aan het maandblad Playboy bekende Lennon dat hij van deze song spijt had. Hij vond het eigenlijk geen goed nummer met een fluttekst. De melodie was opgebouwde volgens een vast stramien dat het duo vaak bezigde en de ene hit na de andere opleverde.

Wat minder bekend is, is dat een andere jaren zestig groep, de Amerikaanse Byrds de titel van een van hun nummers wijzigde onder invloed van deze compositie. Ze hadden een song klaar die ‘Six Miles High’ heette, de hoogte waarop straalvliegtuigen vliegen, maar wat de Beatles doen was heilig en bijzonder invloedrijk in die dagen. Dus wijzigden ze de titel in ‘Eight Miles High’, want acht was tenslotte hét poëtische getal en als de Beatles dat vonden, wie waren zij om dat tegen te spreken of daartegenin te gaan?

Ritmisch handgeklap

In dit nummer hoor je een van de typisch Beatliaanse trucjes die ze al van bij ‘I Want To Hold Your Hand‘ toepasten: het klappen van de handen als ritmische ondersteuning van de melodie. Het nummer begint met een fade-in gedeelte, wat dj’s en radiopresentatoren niet zo fijn vonden, omdat dat bijzonder moeilijk is om in te schatten wanneer de song precies start. Het was de eerste fade-in uit de popgeschiedenis.

Andere versies komen onder andere van: The Runaways met Joan Jett, David Cook, Billy Preston en Procol Harum.