Gretsch 6119 Chet Atkins Tennessean

Gretsch gitaren worden geproduceerd door het bedrijf Gretsch Musical Instruments. Tot 1970 in Brooklyn, USA, tegenwoordig echter in Korea en Japan. "That Great Gretsch Sound" is op menige legendarische tophit te horen en de Gretsch gitaren hebben een speciale uitstraling die ze onderscheidt van de meer gangbare merken, zoals Fender en Gibson. In dit artikel wordt één van de meest populaire Gretsches besproken.

Gretsch 6119 Chet Atkins Tennessean

De Gretsch 6119 Tennnessean, ook wel "Tenny" genoemd, is één van de populairste gitaren ooit uitgebracht door Gretsch. Vanwege het feit dat dit een goedkoper broertje was van de 6120, volgens vele "de ultieme Gretsch", werd de gitaar al snel in gebruik genomen door menig opkomende 60's rockster. Zowel de 6119 als de 6120 zijn zogenaamde "hollow body" gitaren, dat wil zeggen een op een jazz gitaar lijkende klankkast met F-sleutels als klankgaten.

"De Help gitaar"

De Tennessean, ook wel "de Help gitaar" genoemd, denk maar aan het intro van het nummer Help van de Beatles, is onder andere ook te horen als de gitaar op het nummer "House of the Rising Sun" van the Animals. George Harrison, lead gitarist van de Beatles, had na een ongelukje met zijn sjiekere 6122's, gekozen voor de Tennessean als "main axe", en de populariteit van de Beatles, in combinatie met de betaalbaarheid van de gitaar, legde de Tennessean geen windeieren.

Tennessee Rose

Tegenwoordig zijn er diverse uitvoeringen van de Tennessean te verkrijgen, alleen heten deze "Tennessee Rose". Deze naamswijziging heeft te maken met copyright issues, evenals het soms wel en soms niet verschijnen van de naam "Chet Atkins" op de slagplaat van deze gitaren. Chet Atkins was overigens een bekende gitarist in de jaren 50 en 60. Hij speelde country muziek door middel van de "fingerpicking" techniek. Hierover later meer.

Geschiedenis van de Tennessean

Toen de Tennessean oorspronkelijk werd uitgebracht in 1958, was het weinig anders dan een gestripte versie van de 6120. 1 element, een Gretsch "Filtertron", bij de brug, open F-gaten, en de bekende "Oranje Gretsch kleur", een zwarte slagplaat, een Bigsby tremelo, en veel minder versieringen dan de 6120. Het was een "student guitar".

1959

In 1959 werd een zogenaamde "zero fret" toegevoegd aan de gitaar. Dit gebeurde bij alle Chet Atkins modellen. Een zero fret is een fret direct naast de topkam van de gitaar. De snaren rusten niet op de kam (een kam is een stukje been met sleuven erin op de kop van de gitaar, waardoor de snaren geleid worden), maar op de 0 fret. Bij een gitaar zonder zero fret is het heel belangrijk dat de kam precies goed is, en de sleufjes erin niet te diep/breed/smal, maar wel diep/breed/smal genoeg. Zo kan een zero fret dus een hoop "topkam elende" (denk aan produktie) besparen. Toch is de zero fret niet erg populair onder gitaristen, hoewel ik (uit ervaring) kan meedelen dat je er in de praktijk niets van merkt.

1962

In 1962 werd het heel anders. Om te beginnen werd de body veel dunner dan de 6120, verder zaten er geen F-gaten meer in de klankkast, maar werden er "F-gaten" geschilderd op de klankkast. Dit was weer een idee van de eerder genoemde Chet Atkins, en was bedoeld om de feedback te verminderen. Feedback is soms controleerbaar, soms oncontroleerbaar gepiep wat je krijgt als je een electrische gitaar, met name een hollow body, aansluit op een krachtige versterker.

Hilotrons

Behalve dat de gitaar een dunnere body kreeg en geen echte F-gaten meer had, kreeg de Tennessean een andere kleur, een soort "walnoot bruin", een zilveren slagplaat, en belangrijker; twee Hilotron elementen in plaats van de ene Filtertron. Hilotrons zijn "single coil" Gretsch elementen, en wijken behoorlijk af van de Filtertrons, Suptertrons, Dynasonics en andere Gretsch elementen. Ze hebben een lagere output. Hier moet je van houden. Als je graag "clean met een randje" speelt zoals ik, dan denk ik dat de Hilotrons je uitstekend zullen bevallen.

Baldwin en later

In 1967 heeft orgelbouwer Baldwin het bedrijf overgenomen, en met name Gretsches die in de jaren 70 zijn geproduceerd hebben een hele slechte, al dan niet verdiende, reputatie. Dit geldt natuurlijk ook voor de Tennessean. Tegenwoordig is het bedrijf echter weer in handen van de Gretsch familie. Er zijn diverse uitvoeringen van de Tennessean/Tennessee Rose verkrijgbaar. Nog steeds betaalbaarder dan de topline Gretsches, maar nog steeds ook wel een beetje duur.