Eurovisie Songfestival: beste scores 24 niet-winnende landen

Van de meer van vijftig, voornamelijk Europese, landen die hebben meegedaan aan het Eurovisie Songfestival heeft tot en met 2021 ongeveer de helft het liedjesfestijn minimaal een keer gewonnen, de andere helft nog niet. De niet-winnende landen bevinden zich voor het overgrote deel in het voormalige Oostblok, maar ook Zuid-Europese landen als Malta en San Marino behoren hiertoe. Een groot aantal van die landen doet inmiddels al vele jaren mee aan het songfestival. Welke 24 landen hopen, voor zover ze mee gaan doen in 2022, in Italië eindelijk de eerste plaats te behalen?

Eurovisie Songfestival

De allereerste editie van het Eurovisie Songfestival vindt plaats in 1956. Tot en met 2019 wordt geen enkel jaar overgeslagen. In 2020 komt het festival te vervallen in verband met de COVID-19 pandemie. Het festival wordt in 2021 voor de 65e maal gehouden. De 27 landen die ooit hebben gewonnen zijn Ierland (zevenmaal), Zweden (zesmaal), Frankrijk, Luxemburg, het Verenigd Koninkrijk en Nederland (allen vijfmaal), Israël (viermaal), Noorwegen, Denemarken en Italië (driemaal), Spanje, Zwitserland, Duitsland, Oostenrijk en Oekraïne (allen tweemaal), Monaco, België, Joegoslavië, Estland, Letland, Turkije, Griekenland, Finland, Servië, Rusland, Azerbeidzjan en Portugal (allen eenmaal).

Welke zijn de andere landen die nagenoeg elk jaar een poging doen de langstlopende jaarlijks op tv uitgezonden liedjeswedstrijd een keer op hun naam te mogen schrijven (en het daaropvolgende jaar te moeten organiseren)? Een alfabetisch overzicht van de landen die minstens eenmaal hebben meegedaan aan de grote finale van het Eurovisie Songfestival maar deze nog nooit hebben gewonnen (tussen haakjes het eerste jaar van deelname aan de finale).

Albanië (2004)

Albanië doet voor het eerst mee in 2004; met de zestien deelnames weet het land negenmaal de grote finale te bereiken. De inzendingen van het Balkanland worden wisselend in het Engels en het Albanees gezongen. In 2012 komt zangeres Rona Nishliu tot een vijfde plaats in het klassement met Suus, de hoogste eindstand tot nu toe. De ballad valt op dankzij Nishliiu’s enorme stembereik en wordt door vier landen, waaronder Italië, gewaardeerd met de maximale score (douze points).

Andorra (2004)

Andorra is het enige land dat niet verder is gekomen dan een halve finale (en hoort derhalve in feite niet in dit rijtje thuis). Van 2004 tot en met 2009 probeert de dwergstaat met liedjes in het Catalaans en Engels in de grote finale te komen. In 2005 wordt de in Andorra wonende Nederlandse zangeres Marian van de Wal afgevaardigd. Van de 27 punten die zij onder haar eigen naam binnenhaalt zijn er zeven afkomstig uit Nederland, niet genoeg om de finale te bereiken.

Armenië (2006)

Tussen 2006 en 2019 staat Armenië tienmaal in de finale, zevenmaal daarvan eindigt het land bij de bovenste tien met een vierde plaats als hoogste eindstand. In 2012 doet het land niet mee vanwege het conflict met organiserend land Azerbeidzjan over de streek Nagorno-Karabach.

Australië (2015)

Als Australië in 2015 vanwege het 60-jarig jubileum van het Eurovisie Songfestival meedoet aan de finale is dat aanvankelijk een eenmalige gebeurtenis, tenzij het land zou winnen. Zanger Guy Sebastian behaalt voor zijn land een vijfde plaats. Later dat jaar wordt bekendgemaakt dat Australië op uitnodiging van de EBU (European Broadcasting Union) in 2016 andermaal mee zal doen, dan wel door eerst aan een halve finale deel te nemen. Anno 2021 heeft het land waar het songfestival uitermate populair is er zes inzendingen op zitten; het beste resultaat stamt uit 2016 als de van origine Zuid-Koreaanse zangeres Dami Im met Sound Of Silence eindigt op een tweede plek. De EBU heeft bevestigd dat Australië tot 2023 mee zal blijven doen. Het is naast Marokko het enige niet-Euraziatische land dat aan het liedjesfestijn heeft deelgenomen.

Bosnië en Herzegovina (1993)

Vanaf 1961 tot aan de onafhankelijkheid doet Bosnië en Herzegovina (net als Kroatië, Montenegro, Noord-Macedonië, Slovenië en Servië) mee aan het festival als onderdeel van de republiek Joegoslavië. De resultaten van het onafhankelijke land in de finale zijn doorgaans middelmatig, hoewel een aantal malen de top 10 wordt bereikt. Hoogste eindpositie wordt in 2006 behaald met de groep Hari Mata Hari (het lied Lejla krijgt negenmaal de maximale score). Na 2012 heeft het land niet meer in de finale gestaan.

Bulgarije (2007)

De pogingen van Bulgarije om in de finale te komen stranden achtmaal in de halve finales. Als Bulgarije wel de finale haalt zijn de resultaten niet gering; driemaal is een plaats bij de bovenste vijf het resultaat. De meeste punten worden in 2017 binnengehaald door zanger Kristian Kostov met het lied Beautiful Mess; een tweede plaats in het eindklassement is het gevolg.

Cyprus (1981)

Cyprus kent een lange songfestivalgeschiedenis. Het eiland in de Middellandse Zee debuteert in 1981 met een groep met de toepasselijke naam Island. Tot 2000 zijn de inzendingen van Cyprus in de Griekse taal, daarna voornamelijk in de Engelse taal. Cyprus kan bij elke deelname voorspelbaar rekenen op het maximale aantal punten uit Griekenland; tussen 1998 en 2014 geven beiden landen elkaar over en weer ‘douze points’. Van Turkije heeft Cyprus tot 2003 daarentegen nooit punten gekregen. De beste score uit alle Cypriotische inzendingen is tamelijk recent; in 2018 komt zangeres Eleni Foureira met het in het Engels gezongen Fuego tot een tweede plaats, achter winnaar Israël.

Georgië (2007)

Georgië laat voor het eerst van zich horen in 2007 met zangeres Sopho Khalvashi. Na zeven deelnames aan een finale zijn twee negende plaatsen de beste resultaten; in 2010 met zangeres Sopho Nizharadze en een jaar later met metalband Eldrine. Het optreden van deze groep levert hun de Barbara Dex Award op, de Eurovisieprijs voor de slechtst geklede artiest op het festival van dat jaar. Deze prijs wordt sinds 1997 elk jaar uitgereikt; in 2015 ontvangt Trijntje Oosterhuis de award voor de zogeheten scheurjurk/naveljurk die uiteindelijk in de halve finale wordt verruild voor een broekpak.

Hongarije (1994)

Hongarije is in 1994 één van de zeven voormalige Oostbloklanden die zijn opwachting maakt op het songfestival. Verreweg de meeste inzendingen van het land worden gezongen in het Hongaars. De hoogste finaleplaats wordt al meteen in het eerste jaar bereikt als zangeres Friderika Bayer een vierde plaats behaalt. Bij de toekenning van de punten krijgt haar lied van de eerste drie landen die hun scores doorgeven (Zweden, Finland en Ierland) de volle twaalf punten, een unicum.

Kroatië (1993)

Vanaf 1961 tot aan de onafhankelijkheid doet Kroatië (net als Bosnië en Herzegovina, Montenegro, Noord-Macedonië, Slovenië en Servië) mee aan het festival als onderdeel van de republiek Joegoslavië. Veel inzendingen van het land worden gezongen in het Kroatisch (of gecombineerd met Engels). De jaren negentig van de vorige eeuw verlopen uitermate succesvol voor het land: zesmaal in de top 10 in zeven achtereenvolgende jaren. De vierde en hoogste plek wordt bereikt met de zangeressen Maja Blagdan en Doris Dragović.

Litouwen (1994)

Litouwen debuteert in 1994 met de laatste plaats in het klassement. Na een aantal jaren waarin niet telkens wordt meegedaan verbeteren de resultaten met uiteindelijk twee noteringen bij de bovenste tien. De beste eindklassering wordt in 2006 behaald met het door het zeskoppige en speciaal voor het songfestival bijeengebrachte LT United gezongen We Are The Winners (Of Eurovision); een komisch bedoeld lied, symbolisch voor hun visie dat de act op een Eurovisie-avond belangrijker is geworden dan de zang (twaalf punten van Ierland en zes van Nederland).

Malta (1971)

Na de overwinning van Portugal in 2017 (waar het land 53 jaar op heeft moeten wachten sinds de eerste deelname) is Malta anno 2021 het land met de langste songfestivalgeschiedenis in jaren zonder ooit een keer te hebben gewonnen. Het land debuteert in 1971 en moet genoegen nemen met de laatste plek in het eindklassement. Het jaar daarop is het resultaat hetzelfde en daarna doet het land twee jaar niet mee. Na 1975 duurt het zestien jaar voordat Malta wederom meedoet. Vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw is de situatie geheel anders; in 1992 en 1998 eindigt het land derde en in 2002 en 2005 als tweede. Malta is daarmee het enige land zonder een overwinning met vier top 3-resultaten; daarvan staan er twee op naam van zangeres Chiara.

Marokko (1980)

Marokko is in 1980 het eerste Afrikaanse en Arabische land dat meedoet. Zangeres Samira Bensaïd krijgt tijdens het festival dat dat jaar in ons land wordt gehouden enkel van Italië zeven punten. Na dit teleurstellende resultaat keert het land niet meer terug. Het festival wordt wel elk jaar in Marokko uitgezonden.

Moldavië (2005)

Sinds de eerste deelname van Moldavië heeft het land zich tienmaal voor de finale weten te plaatsen. De inzendingen van het land worden voornamelijk in het Engels gezongen, soms gecombineerd met Roemeens en/of Spaans. Viermaal bereikt Moldavië een top 10-klassering, de meest succesvolle daarvan in 2017 als muziekgroep SunStroke Project met Hey Mamma! op de derde plaats eindigt. De groep heeft, aangevuld met zangeres Olia Tira, in 2010 ook al meegedaan, wel met een beduidend minder goed eindresultaat.

Montenegro (2014)

Vanaf 1961 tot aan de onafhankelijkheid doet Montenegro (net als Bosnië en Herzegovina, Kroatië, Noord-Macedonië, Slovenië en Servië) mee aan het festival als onderdeel van de republiek Joegoslavië. Na het uiteenvallen van de republiek is Montenegro in 2004 en 2005 op het songfestival aanwezig als onderdeel van de confederatie Servië en Montenegro. De deelname als onafhankelijk land levert twee finales op, met een negentiende en een dertiende plek.

Noord-Macedonië (1998)

Vanaf 1961 tot aan de onafhankelijkheid doet Noord-Macedonië (net als Bosnië en Herzegovina, Kroatië, Montenegro, Slovenië en Servië) mee aan het festival als onderdeel van de republiek Joegoslavië. In de acht finales vanaf 1998 eindigt Noord-Macedonië telkens tussen de posities twaalf en negentien. In 2019 blijkt zangeres Tamara Todevska met Proud de favoriet van de vakjury; bij de televoters is het lied minder populair waarna ze in de gecombineerde puntentelling eindigt als zevende.

Polen (1994)

Het eerste optreden van Polen in de finale is meteen het succesvolste; in 1994 eindigt Edyta Gorniak met To Nie Ja! als tweede achter het winnende Ierland. De top 10 wordt later nog tweemaal behaald maar Polen eindigt bij het overgrote deel van hun veertien finales in de middenmoot. Tot 1999 gold de regel dat elk deelnemend land in de eigen taal moest zingen. Omdat Edyta Gorniak tijdens de repetities haar lied deels in het Engels zong dreigde ze gediskwalificeerd te worden.

Roemenië (1994)

Als het aan Roemenië had gelegen had het land al veel eerder meegedaan aan het songfestival dan pas in de kwartfinale van 1993. Het voormalige Oostblokland komt tweemaal met een Engelstalig lied tot een derde plaats. De meertalige inzending van 2013 van de band Todomondo wordt gezongen in niet minder dan zes talen: Engels, Italiaans, Spaans, Russisch, Frans en Roemeens.

San Marino (2014)

Valentina Monetta probeert voor San Marino drie jaar achter elkaar de finale te bereiken hetgeen in 2014 lukt. In 2017 doet ze nogmaals een poging waardoor zij de zangeres is met de meeste deelnames ooit aan het Eurovisie Songfestival. In 2019 staat het land pas voor de tweede maal in de finale met de beste prestatie tot nu toe, een negentiende plaats voor de 54-jarige zanger (en tandarts) Serhat.

Servië en Montenegro (2004)

Door de Joegoslavische oorlogen in de jaren negentig van de vorige eeuw wordt het land Servië en Montenegro, in tegenstelling tot de andere landen van de voormalige republiek Joegoslavië, uitgesloten van deelname. De boycot wordt in 2003 opgeheven, het land is dan inmiddels overgegaan in de confederatie Servië en Montenegro. Twee goed verlopen finales in 2004 en 2005 zijn het resultaat voor de confederatie die in 2006 ophoudt te bestaan. De twee deelstaten doen sindsdien aan het songfestival mee als onafhankelijke landen.

Slovenië (1993)

Slovenië is sedert juni 1991 een onafhankelijke staat. Vanaf 1961 tot aan de onafhankelijkheid doet Slovenië (net als Bosnië en Herzegovina, Kroatië, Montenegro, Noord-Macedonië en Servië) mee aan het festival als onderdeel van de republiek Joegoslavië (27 deelnames, elf top 10-noteringen en een overwinning in 1989). Als soevereine staat is Slovenië minder succesvol met slechts tweemaal een zevende plek in vijftien finales, eenmaal met een lied in het Sloveens en eenmaal in het Engels.

Slowakije (1994)

Slowakije doet voor het eerst mee aan de finale in 1994 hetgeen resulteert in een bescheiden negentiende plaats. Twee jaar later zit er met zanger Marcel Palonder niet meer in dan een achttiende plaats, de beste prestatie die het land heeft geleverd. Na uiteindelijk drie finales in de jaren negentig komt Slowakije vervolgens niet meer verder dan de halve finales. Sinds 2013 heeft het land niet meer deelgenomen aan het festival; de omroep van Slowakije laat weten het benodigde geld liever anders te besteden.

Tsjechische Republiek (2016)

De Tsjechoslowaakse televisie zendt het Eurovisie Songfestival een aantal jaren uit in de jaren zestig en zeventig. Na het uiteenvallen van het Centraal-Europese land in 1993 probeert Slowakije vrijwel meteen aan het festival mee te doen terwijl Tsjechië een laatbloeier genoemd kan worden. Vanaf 2007 probeert het land zich te plaatsen voor de finale, hetgeen uiteindelijk met onderbrekingen pas in 2016 lukt. De drie finales tot en met 2019 leveren een zesde plaats op in 2018 met zanger Mikolas Josef en zijn in het Engels gezongen Lie To Me.

Wit-Rusland (2007)

De inzendingen van Wit-Rusland komen tienmaal niet verder dan de halve finale. De zes deelnames van de Wit-Russen aan de grote finale leveren het land tot 2021 slechts eenmaal een top 10-notering op. In 2007 komt zanger Dmitry Koldun tot een zesde plaats. In 2019 komt de vakjury van het land in opspraak nadat de stemmen voor de halve finale te vroeg openbaar zijn gemaakt in plaats van pas na afloop van het songfestival.

IJsland (1986)

IJsland heeft het songfestival vanaf 1986 slechts tweemaal overgeslagen. De eerste drie jaar eindigt het land telkens op de zestiende plaats. Pas in 1990 gaan de resultaten vooruit; zowel in 1999 als in 2009 eindigt IJsland als tweede met respectievelijk de zangeressen Selma en Yohanna. Sinds de invoering in 1999 van de vrije-taalregel zijn de inzendingen voornamelijk Engelstalig alhoewel sporadisch (in 2013 en in 2019) wordt teruggegrepen op het IJslands. IJsland geeft traditiegetrouw de meeste punten aan Denemarken, Zweden en Noorwegen waar het ook de meeste punten van terugkrijgt.

De beste scores van de 24 niet-winnende landen in de finale

* Dit land heeft twee inzendingen die een gelijke eindstand in de finale hebben behaald; in de tabel is de inzending met het hoogste aantal punten opgenomen.

N.B.: In bovenstaand overzicht is Andorra niet opgenomen omdat het land zich na zes pogingen nog niet heeft weten te plaatsen voor de grote finale.

Lees verder

• Eurovisie Songfestival 1956-2020: feiten en weetjes
• Eurovisie Songfestival: douze points voor en van Nederland