De sitar geïntroduceerd op overspelsong van John Lennon

Als je een wereldster bent, ben je ook populair bij het andere geslacht en zelfs al ben je in relatie, dan blijft het daardoor moeilijk om je partner trouw te blijven. Zo ook bij de Beatles en bij uitbreiding bij alle bekende rockgroepen. John Lennon schreef een nummer over overspel. Wie de vrouw was in ‘Norwegian Wood’ (1965), daar is het slechts gissen naar.

Zwitserland

John Lennon begon aan ‘Norwegian Wood’ te schrijven tijdens een skivakantie met zijn vrouw Cynthia in het Zwitserse Sankt-Moritz. Hij liet de eerste, ruwe versie aan producer George Martin, die geïmmobiliseerd was vanwege een gebroken voet, horen. Als tekst had hij slechts de eerste zin “I once had a girl, or should I say, she once had me”. Net als Martin vond Paul McCartney het een schitterende beginzin en naar verluidt droeg hij later ook zijn steentje bij met onder andere het hele refrein.

Dylans klacht

Toch twijfelden de Beatles eraan om het nummer op hun volgende LP ‘Rubber Soul‘ op te nemen, omdat ze vonden dat het een te groot Bob Dylankarakter had. Toen het alsnog op het album uitgebracht werd, duurde het niet lang of Bob Dylan nam een gelijkaardige song op dat op zijn langspeler ‘Blonde on Blonde’ (1966) voorkwam en als antwoord op ‘Norwegian Wood‘ werd beschouwd. De melodie van ‘4th Time Around’ was gelijkend en het thema van overspel werd overgenomen. Het leek wel of Dylan een soort van parodie op ‘Norwegian Wood‘ had gemaakt en zijn pijlen op Lennon richtte met de zin: “I never asked for your crutch, now don't ask for mine”, hetgeen Lennon interpreteerde dat hij te veel op Dylan steunde voor het schrijven van zijn songs.

Uit de titel van Dylans lied moest dan blijken dat hij zijn mosterd al de vierde keer bij de Amerikaanse singer/songwriter had gehaald. Na ‘I’m a Loser’ (1964), ‘Baby’s in Black’ (1964) en ‘You’ve Got to Hide Your Love Away’ (1965).

Ook het feit dat John Lennon in die tijd vaak gefotografeerd was met een pet als Dylan op het hoofd, schijnt in die richting te wijzen, want het was geweten dat Lennon een grote Dylanfan was. Typisch is wel dat hij na die commotie rond het nummer die pet nooit meer heeft gedragen…

Sitar

De sfeer van het nummer wordt wel geweven door de sitar die George Harrison voor de eerste keer op plaat bespeelde. Op een eerste versie, die toen nog ‘This Bird Has Flown’ heette, was die sitar nog duidelijk op de voorgrond aanwezig. Op de definitieve versie werd die meer naar achter gemixt. In die tijd had Harrison de studie van de sitar pas opgenomen. De eerstse sitar die hij gekocht had en die gebruikt werd bij de opname was een goedkope en als je naar de eerste versie van de song luistert hoor je duidelijk dat het spel nog niet zo vlot verloopt.
Later zou een punjabi-versie van het nummer door de groep Cornershop worden opgenomen.

Overspel

Het thema van het nummer is overspel. De titel werd ingegeven door Peter Asher, lid van het duo Peter and Gordon en broer van toenmalige vriendin van Paul McCartney, Jane Asher. De man woonde namelijk in een appartement dat met goedkoop Noors hout was ingericht. Dat naar verluidt single vrouwen die uit waren op een verzetje vaak in appartementen met ‘norwegian wood’ woonden, kwam dus goed uit.

Wie?

De vraag die iedereen zich toen stelde was uiteraard wie de betreffende vrouw wel kon zijn die John in de song had opgevoerd, want in een interview had hij toegegeven dat hij wel degelijk diverse affaires had gehad tijdens zijn eerste huwelijk. Hij herinnerde zich echter niet wie de vrouw was die hem op dat ogenblik verleid had.

Het gissen kon beginnen en uiteindelijk bleven er twee serieuze kandidates over: Beatlebiograaf Philip Norman schoof Sonny Drane naar voor, eerste vrouw van fotograaf Robert Freeman die verantwoordelijk was voor de foto’s van een viertal Beatle-albums. Volgens Beatlekenners zou John een jaar een verhouding met haar gehad hebben.

Jeugdvriend Pete Shotton opteerde voor Maureen Cleave, journaliste bij London Evening News, die onder andere Johns beruchte uitspraak dat de Beatles populairder waren dan Jezus had uitgelokt.

Wraak

Als je aandachtig luistert naar de tekst hoor je aan het einde van het nummer dat de ik-persoon door zijn one-night-stand in een bad wordt achtergelaten. Daar waar iedereen dacht dat de stakkerd dan maar de open haard aanmaakte om het wat gezelliger te maken, onthulde Paul in het boek ‘Many Years from Now’ (1997) van Barry Miles , dat dat niet het geval was, maar dat de flat wel degelijk als wraak in brand werd gestoken.

Murakami

De roman ‘Norwegian Wood’ van Haruki Murakami heeft weliswaar de titel met de Beatlesong gemeen, maar in de plot wordt slechts hier en daar naar de song verwezen, waardoor aan de verwachtingen van de lezer misschien wordt voorbijgegaan. In 2010 werd er wel een film naar het boek gemaakt, waarin de song uiteraard voorkwam.

Andere versies

• Jan & Dean (1965)
• Waylon Jennings (1967)
• Herbie Mann, jazz-instrumentaal (1967)
• Sergio Mendes & Brasil ’66 (1970)
• José Feliciano, instrumentaal (1970)
• Buddy Rich, instrumentaal (1973)
• Hank Williams Jr. (1982)
• P.M. Dawn (1993)
• Arjen Anthony Lucassen (1996)
• Herbie Hancock, jazz-instrumentaal (1996)
• Cornershop (1997)
• Count Basie (2007)
• Tangerine Dream (2010)