Antiwiegeliedje van John Lennon: ‘Cry Baby Cry’

Op het witte dubbelalbum, simpelweg ‘The Beatles’ genoemd, was duidelijk dat de Beatles geen samenhangend geheel meer vormden. John Lennon en Paul McCartney werkten niet meer samen bij het componeren en een groot aantal van de nummers werd niet samen opgenomen. Dit was bijvoorbeeld het geval met de Lennonsong ‘Cry Baby Cry’ waaraan McCartney een kort staartje breide.

Ruzies

Het witte album werd opgenomen in de zomer van 1968 en uitgebracht in de herfst. Het bevatte 30 songs, voor het overgrote deel van de hand van Lennon en McCartney en ook enkele Harrisonnummers. De ruzies tussen Lennon en McCartney verstoorden de sfeer in de studio zodanig dat het voorviel dat een van beiden de studio verliet en een aantal nummers door de bandleden apart werd opgenomen. De spanningen stegen zelfs zo hoog dat technicus Geoff Emerick woedend de sessies verliet en pas negen maanden later weer opdook tijdens de opnames van ‘The Ballad of John and Yoko’.

McCartney ergerde zich bijvoorbeeld aan nummers als ‘Revolution’ vanwege de opruiende boodschap die Lennon erin had gestoken, terwijl Lennon de “granny musical shit” van McCartneys ‘Obla di obla da’ niet kon pruimen. Drummer Ringo Starr voelde zich niet meer thuis binnen de ruziënde band, verliet de groep tijdens de opnames van ‘Back in the USSR’ en trok twee weken op vakantie.

Inspiratie

De basis van het nummer werd gelegd tijdens het verblijf van de Beatles in India in februari 1967. Volgens biograaf Hunter Davies vond John Lennon voor ‘Cry Baby Cry’ inspiratie bij televisiereclame net zoals voor ‘Good Morning Good Morning’uit het Sgt. Pepperalbum (1967). In de reclame werd gezegd: “Cry baby cry, make your mother buy”. Lennon verving ‘buy’ door ‘cry’ en de eerste stap was gezet. Jaren later zou Lennon het nummer als ‘rubbish’ bestempelen.

Muziek

Muzikaal had de song weg van een soort van wiegeliedje met sobere, ingetogen instrumenten, waaronder een zweverig orgeltje en een harmonium bespeeld door producer George Martin. Johns haast fluisterende stem zong een vreemde, feeërieke tekst waarin een koning, een koningin, een hertog en een hertogin dingen doen die ze normaal niet plegen te doen zoals aan seances deelnemen, koken en dergelijke meer. Nonsens en kolder waren nu eenmaal Lennons handelsmerk en werden wellicht ingegeven door het gebruik van geestesverruimende middelen.

Voor de tekst werd Lennon geïnspireerd door een Engels kinderrijmpje, 'Sing a Song of Sixpence‘ waarvan hij een aantal thema’s overnam.

Antislaaplied

Een echt slaapliedje was het natuurlijk niet, aangezien Lennon niet zong “Hush baby, don’t you cry” - stil nu maar, kindje, niet wenen - maar het tegendeel: “Cry baby cry, make your mother sigh” (ween, kindje, doe je moeder zuchten). Aangezien John op dat ogenblik volop in een scheiding met zijn eerste vrouw, Cynthia Powell, was verwikkeld, kan de baby voor zoontje Julian gestaan hebben die door zijn vader wordt aangemaand de rust van zijn moeder te verstoren. De song kan dus beschouwd worden als een omgekeerd slaapliedje of een antiwiegeliedje.

Paul voelt zich niet lekker

Enkele seconden na de song hoor je nog een kort staartje van Paul McCartney ‘Can you take me back’. Is het toevallig dat hij juist nu zingt dat hij liever terug naar huis wil en met de hele zaak niets meer te maken wil hebben? Het korte liedje was een restant van een jamsessie die de groep had gehouden tijdens de opname van ‘I Will’.

Andere versies

• Ramsey Lewis, instrumentaal (1968)
• Fool’s Garden (1991)
• Throwing Muses (1991)
• Carolyn Mas (1993)
• Samiam (1997)
• Phish (1998)
• Bardo Pond (2006)
• Katia Melua (2006)
• Steve Earle (2013)
• Beady Eye (2013)